Ze is vanmorgen op boerderijklas vertrokken. Haar buik kriebelde en haar mond stond niet stil. Ik wandelde mee tot aan het station om haar uit te wuiven en ik beet op mijn tanden. De zon scheen, de lucht geurde naar lente en er liep een klas uitgelaten kinderen naast mij…Ik kon toch moeilijk die tranen de vrije loop laten? Wat wordt ze groot.
Ja, lezer, wat saai voor jullie, maar een mijlpaal voor ons.
Ons oudste haar 1-september-foto van dit jaar, het eerste leerjaar.
Met een nieuwe boekentas en veel kriebels in de buik.
Ik ben echt nooitvanzeleven bang geweest van onweer. Ik vind onweer de max. In één van mijn jeugdherinneringen staan mijn papa, mijn broer en ik op een zomerse avond in het deurgat. Net niet in de regen, naar buiten te kijken naar de bliksems. Nog mooier zijn bliksems ’s nachts. Prachtig gewoon.
Ik wilde mijn dochter dat graag meegeven. En als moeder en vader niet bang zijn van onweer dan is het voor een kind ook evident dat dat niks is om bang voor te zijn.
Tot vorige week…ze kwam van school en er kwam in een grote gulp uit…dat de bliksem een trapje is en dat dat veel lawaai maakt en dat je huisje dan in brand staat…
Dat had de juf haar nu niet moeten leren.
Net uit bad, luisteren naar de wolkjes die botsen.
Vandaag ging ik naar mijn eerste oudercontact.
De juf zat aan de ene kant van het tafeltje op een kleuterstoeltje en ik aan de anderen kant, ook op een ministoeltje.
Voeten op de grond.
Mijn supermeisje is ook maar een gewoon meisje. Eentje die duidelijk van het einde van het jaar is en nog erg jong. Ze ruimt erg flink op (hè?!) en gaat helemaal op in de weekthema’s. Maar ze durft wel eens kindjes slaan. Deze week heeft ze twee instappertjes in het peuterklasje gekrabt. Daarvoor is ze zelfs een half uurtje bij de directeur op straf moeten gaan zitten. Ze treuzelt niet in de gang en komt snel terug als ze naar het toilet is geweest. Ze knutselt graag. En deze week is ze een keertje uitgeroepen tot flinkste kindje. soms loopt ze op de speelplaats naar de juf om haar te knuffelen en zegt ze: “je bent de liefste juf”.
Voeten op de grond.
’t Is even wennen, zo’n oudercontact. Tuurlijk weet ik dat mijn kind geen superkind is. Tuurlijk heeft die mindere kanten. Maar een “vreemde” die mijn kind toch goed kent en heel nuchter en neutraal mijn kind evalueert, het is wennen.
Als ik naar de onderstaande foto kijk, dan denk ik:
Ze wordt groot. Net zoals niemand ziet dat je per week 400g afvalt, zo zie je zelf je kind niet groeien. Tot je naar een foto kijkt en ineens een andere blik ziet, de lijnen van haar gezicht die anders worden. Het peuter is er echt wel af, het is een (kleine) kleuter.
De schram is van Simon. Het zag er niet mooi uit toen het net gebeurd was. Anna was best wel onder de indruk van wat die grotere jongen had gedaan. In een eerste flits wilde ik Simon wel eens ferm mijn gedacht gaan zeggen. Maar dan besef je dat je helemaal niet weet wie er begon. Dat je niet weet wat eraan vooraf ging. Dat Simon “zijn vet” al had gekregen van de juf van toezicht. Dat Anna ook wel eens anderen duwt of slaat. Maar die eerste flits is er altijd één van “wie heeft het gewaagd om dat met mijn kind te doen!”
mama, ga jij nog eens vertellen van X?
ja, hoor. Bij X is er een grote fabriek. en er werken veel meneren en ook een paar mevrouwen. Die meneren zijn heel sterk en moeten veel werken. Mama zorgt ervoor dat de meneren centjes krijgen. Want als je werkt dan krijg je centjes. Mama moet veel telefoneren en op de computer werken en op papiertjes schrijven.
wat doen die meneren?
De meneren doen kleine plastiek korreltjes in de fabriek en ze maken die korreltjes heel warm. En dan worden die korreltjes plastiek en moeten de meneren ze in stukjes snijden.
ga jij nog eens vertellen van jouw baas?
ga jij nog eens vertellen van je vriendin?
in welke straat is X?
mag ik ook mee naarX?
waar werkt papa?
…
Ik ga ook naar mijn werk. Mijn werk is op school en mijn baas is juf Sophie. Wat doe jij dan op je werk? Spelen, hé, mama.
Tegen 8.10u wandelden we met z’n drie naar de school. Drie minuten later stonden we op de speelplaats. Alledrie een beetje onder de indruk van die wirwar van joelende, springende en rennende kindermassa. Juf Sophie was nog nergens te bespeuren. Op een bepaald moment wordt het signaal gegeven dat de jongste kleuters naar een aparte speelplaats mogen. Juf Sophie maakte een praatje met ons. Ik gaf haar het briefje dat ik gisterenavond nog snel schreef (warm eten, pamper voor de middagdut!, anna houdt van boekjes en is soms een wildebras, enz…) Ze liet ons hand los en liep naar de andere kinderen en naar het speeltuigje. Het Lief en ik keken toe. Alletwee fier. We zagen de buurman met zijn jongste dochter, de grote zus van Theo, ex-crechegenootjes. De bel ging en Anna was intussen juf Sophie tegengekomen. Deze laatste nam Anna op de arm. Ons meisje zwaaide en gooide een kusje en weg was ze. Geen traantjes. Of toch niet bij Anna.
We wandelden naar huis. Het Lief vertrok naar het werk en ik begon mij af te vragen waarom ik in hemelsnaam verlof had genomen. Die dag ging laaaaaaaaang duren. Ik besloot hem dan maar vol te proppen met huishoudelijke en andere taken. Was sorteren, bibliotheekboekjes bijeenzoeken, living opruimen, oud papier bijeenbinden, vuilbakken buiten, gftbak uitkuisen, dreamland bezoeken, kringwinkel bezoeken, vandenborre bezoeken, wondelgemstraat afdweilen op zoek naar gordijnstofje en intussen zeeman en wibra binnespringen, iets met bladerdeeg en fetakaas kopen bij een Turkse bakker, stof kopen in Stoffen Artevelde, aardbeien en kersen kopen, auto kuisen, ook vanbinnen, ingemaakte kast ordenen, pastasalade maken, mijn haar verven (ik ben een lenteherfsttype en ik mag niet grijs zijn :-)), mijn voordeur afwassen, brood halen, geld afhalen, rekeninguittreksel afprinten.
Eindelijk was het 15.55u. Het Lief was vroeger gestopt met werken. Wij samen naar school. Ik klikte het veiligheidshendelding (dat niet alleen voor kinders te hoog is) open. We scanden de speelplaats af met onze ogen, op zoek naar ons spook. Nergens. Toch maar een leerkrachtachtige mevrouw aangesproken en die wist ons te zeggen dat de kleinsten in een overdekte speelplaats waren. Zij zag ons eerst en vloog in mijn armen. We wilden wel duizend vragen stellen, maar wisten dat Anna niet honderduit zou vertellen. Snel ritste ik haar rugzakje open. Ik nam haar heen-en-weer-schriftje eruit en hoopte op enkele zinnetjes om mijn nieuwsgierigheid te stillen. Niets. Even juf Sophie opzoeken leek een goed idee, maar die was al naar huis. Toen we stilletjes richting uitgang stapten, zei Anna plots: ” Nog school, mama, nog school!” Ze had niks beter kunnen zeggen. Ons meisje vond het leuk. Ik ben al veel fier geweest op die kleine jongedame, maar vandaag zeker.
Ps Nadien begon ze wel te vertellen; dat ze met Uma had gespeeld en met Mette. En ook met Guustje.
Anna heeft de kaap van 2,5 jaar overschreden. Officieel mag ze naar school. Het is nog even wachten op het volgende instapmoment, dat is op 6 juni. Dat is D-day, voor onze meid, die dan een kleutertje wordt.
We lezen al boekjes over school en ze weet de school ook al zijn. We namen al een kijkje op de speelplaats. Ze weet ook dat Ada, Pierre en Ina niet meer naar de creche komen, omdat ze naar school gaan.
Volgende vrijdag mogen we een uurtje gaan kennismaken met de juf en de klasgenootjes. Mama en papa mogen mee.
Ik ben zo benieuwd!
Moeders en vaders van schoolgaande jeugd, hebben jullie tips of raadgevingen? Wat is aan te raden met zo’n kleutertje? Wat zou je nooit meer opnieuw doen? Wat zit er in het boektasje? Eten jullie kindjes warm op school? En eten ze echt? slapen ze nog ’s middags? En is het echt waar dat ze ’s avonds geen sjiek niet meer waard zijn?
In Gent moet je er op tijd bij zijn om je peuter in te schrijven in een school. Hele scenario’s zoals bij de crèchezoektocht passeerden door mijn gedachten. Daarom besliste ik om er deze keer écht heel erg op tijd bij te zijn. (nvdr Anna is vandaag precies 16 maanden en zal in principe ten vroegste in juni 2011 kunnen instappen.)
In Gent bestaat er een systeem van voorrangsplaatsen. Soms voor “witte” kindjes in concentratiescholen, soms voor kansarmere kindjes in “witte” scholen. De eerste inschrijvingsronde ligt al even achter ons, maar omdat ik een diploma hoger onderwijs heb en wij een soort van Nederlands praten met elkaar, kon ik toen niet intekenen.
Dinsdag 2 maart stond al een hele tijd in mijn agenda; gisteren mochten we onze dochter aanmelden op www.meldjeaan.be. En ik gaf vol spanning onze voorkeurschool in. Er zou zo eens geen plaats meer zijn…Maar jawel, nog plaats over! Joehoe!
Vandaag namen het Lief en ikzelf een half dagje verlof en we trokken naar het schooltje in kwestie. De directeur nam zijn tijd en toonde ons de peuterklas, de refter, de weeceetjes, de speelplaats. Er is een slaapklasje met een opvoedster en een mama die vrijwillig komt helpen. Kindjes moeten niet persé 100% zindelijk zijn, maar 3 à 4 accidentjes per dag is niet evident voor de peuterjuf, zei hij nog. In het 6de leerjaar zijn er leerlingen die vrijwillig helpen met de peuters. Er is aandacht voor de kleintjes en onze dochter zal zeker niet verloren lopen. De meesten kinderen kennen bijna (alle) kindjes en peuters worden ook zoveel mogelijk afgeschermd van voetballende 11-jarigen. Er is per jaar maar 1 klasje en de school -naar Gentse normen- echt niet veel leerlingen.
Ik was overdonderd door zoveel info, maar ook heel erg ontroerd door de warmte die van deze school uitging. Hier zal ik ons meisje graag achterlaten.
Schrijfsels over Anna en Seppe 