Er zijn wel 100 verbouwingen tegelijk bezig in onze straat. Je vindt geen parkeerplek omdat er om de 3 meter een tijdelijk bord “verboden te parkeren staat.
Maar eigenlijk heeft al dat renoveren ook voordelen. De huizen worden mooier en af en toe zijn er kraantjes te zien.
Ik vroeg aan de Poolse werkmannen of Seppe er even mocht opzitten. Dat bleek geen probleem. Het kind zijn dag kon niet meer stuk.
Hij werd drie. Mijn baby werd drie.
We hadden al een hele week voorpret.
“Wie is er jarig?” “Ik!”
“Wat krijg jij dan?” “Een hroot kado!”
“Krijgt mama dan ook kadootjes? ” “Nee, jij is nie jarig”
Een huis met slingers en een massa ballonnen, taart, zon, familie, enkele kleinere kadootjes en een hroot kado.
Wat glunderde hij op zijn dag!
Net als elke andere tweejarige, is ons exemplaar wel eens boos. Dat gaat gepaard met gegrom, getier, bril weggooien en tenslotte de duik op de grond. Het is een fase, zeker. :-)
Kind en gezin test tegenwoordig de ogen van de opgevolgde baby’s en peutertjes. Met een soort van pistool-met-gezicht. Seppe kreeg al twee keer een soort van waarschuwing en ik kreeg de raad om een oogarts te bezoeken.
De eerste keer negeerde ik het, de tweede keer knaagde het. En ik maakte een afspraak.
Hij was superflink, legde zijn kinnetje in een groot machien, keek naar lichtjes en benoemde de figuurtjes waar de dokter naar vroeg.
Seppe blijkt astymatisme te hebben. Net als bij zijn beide ouders zijn zijn oogbollen niet perfect rond, maar eerder ovaal. Voetbal versus rugbybal.
Hij draagt zijn bril intussen een kleine maand en houdt hem overwegend aan. Af en toe vliegt het ding daar, maar meestal staat hij op zijn neus. Het moet zijn dat het hem echt wel voordeel oplevert.
Het is goed mogelijk dat zijn ogen/zijn hersenen zich nog aanpssen en daardoor de nood aan een bril verdwijnt.
Aanvankelijk vond ik het erg grappig om hem zo te zien, vervolgens een beetje zielig en nu vind ik het raar zonder.
Ah, en hij ziet er zo een braafken uit. Moehaha, schijnt bedriegt :-)
Gewoon omdat ik nooit wil vergeten wat voor klein varkentje je bent, kleine, lieve Seppe van me.
Gewoon om eens boven te halen als je zelf een 2,5jarige in huis hebt.
Douchegordijn kapotgebeten en dan maar verder in stukken gescheurd.
Groene stift op muren die enkele dagen tevoren in het wit waren geschilderd.
Naar een plas water lopen en er keihard in stampen.
Jezus te pas en te onpas een duw en kneep geven.
Je vader zijn bril van zijn gezicht meppen.
Keihard aan je zus haar haar trekken.
Je bril wegkeilen.
Terwijl ik bel een ganse wc-rol afrollen, doorheen de hele keuken.
Niet in bad willen.
Niet uit bad willen.
Tegen mijn benen schoppen.
Met je loopauto over mijn tenen rijden. En nog eens. En nog een laatste keer.
Niet onder de indruk zijn van dreigementen.
Uit de hoek wandelen.
Wegkijken als ik je onder je voeten geef.
Niet willen opruimen, zelfs niet als ik meedoe.
Zelfs niet als ik je hand pak en naar een blokje ga.
Kleine, lieve, vermoeiende hooligan.
Soms had het mannetje het plots koud. Dan rilde hij en stonden zijn armpjes vol kiekebiesj.
Dan viste ik hem uit het water, drapeerde een handdoek rond zijn lijfje en maakte ik een nestje. En zo stonden we in de zon.
We namen deze vakantie onze spruiten mee voor hun eerste zonsondergang ooit. We namen een picknick-deken mee en een zonnenbril. De Man had vooraf al een tof plekje uitgekozen.
Eenmaal we boven op de heuvel waren, genoten we van het uitzicht.
Toen ik nadien terugwandelde naar de camping met Seppe op mijn arm, begon ik aan een uitleg op peutermaat over de zonsondergang.
“Het zonnetje heeft de hele dag geschenen.”
ja, zuchte hij.
Het zonnetje is moe
Ja
Het zonnetje gaat slapen.
ja
Is Seppe ook moe?
NEE!
En dat is pertang een marketingtruuk. Je laat de andere telkens “ja” antwoorden op triviale vragen. En als dé vraag komt, gaat die fel geneigd zijn om ook “ja” te antwoorden. Dat werkt dus niet bij Seppe Baele van 25 maanden.
Begin er maar aan, aan middagdutjes afdwingen als het buiten 35° is. Seppe ging wegens diezelfde “chaleur” ’s avonds pas rond 21u slapen. Hij was daardoor ook wel later wakker, zo gemiddeld rond een uur of 8. Maar dan nog had het mannetjes zijn middagdutjes hard nodig.
Gelukkig had ik het megacompacte reisbedje van Deryan ook mee. Seppe en zijn vader verhuisden in de namiddag naar een rustig plekje in de schaduw. De vader deed eerst alsof hij ook zou slapen en eenmaal de zoon naar dromenland was, zette hij zich een boek te lezen.
Seppe had vaak niet meer aan dan een pamper of eventueel nog een bodietje, maar zweten deed hij sowieso.
Na een middagdut van enkele uren hadden wij terug een tof kindje. En wij hadden ook even kunnen rusten of lezen. Win-win!
“Kijk, dat is toch een makkie, mama!”
De oma zou zeggen: “Zie maar dat ge niet valt” en “Pas op voor Seppe zijn vingerkes”
(niet slecht bedoeld, hé, maatje)
Seppe leerde stappen lopen na onze reis in Oostenrijk. Dan moet hij een maand of 14 geweest zijn. Maar uiteraard valt die die nog frequenter dan gij en ik.
Ik was op de speeltuin foto’s aan het maken van mijn kroost en drukte net af op het valmoment. Papa was dichter in de buurt en was de trooster van dienst.
“Faje, mama, toute tene”
(ik ben gevallen, moeder. Stoute stenen!)
Schrijfsels over Anna en Seppe 