Waa-aarme daa-aagen, ik hou zo van die warme daa-aagen.
Maar echt. Kinderen in hun blootje of bijna blootje (nee, de pamper blijft AAN, Seppe), die spelen met water, samen in de hangmat kruipen en boekjes lezen.
Af en toe onderbroken door een potje aardbeien of een ijsje of een verse lading boeken halen.
“Kijk, dat is toch een makkie, mama!”
De oma zou zeggen: “Zie maar dat ge niet valt” en “Pas op voor Seppe zijn vingerkes”
(niet slecht bedoeld, hé, maatje)
Ik zie het ventje vaak kijken naar anderen om ze dan te proberen nadoen. Ik doe mijn schoenen uit, hij ook. Papa doet zijn mouwen omhoog, hij ook. Ik sta met mijn benen gekruist, hij (bijna) ook. Anna kruipt op mijn schoot, hij erbovenop.
Ook al begrijpt het nog vaak niet wát hij precies doet, hij doet (na). Al doende leren.
Ook verkleden dus. hij had drie vrouwelijke voorbeelden rond zich, dan kon hij toch niet achterblijven?
proberen bril aan te krijgen. muts was al gelukt.
toch maar op mijn hoofd zetten.
glunderen
Man, heb ik een slag geslaan. Moonkids is een keicool merk van kinderkleertjes. Ik heb waarschijnlijk al elvendertig keer naar zo’n salopetje gekeken in één of andere webshop, om het dan vervolgens weg te klikken wegens veel te duur. Echt, hoe mooi ook, ik kan geen 40€ aan een salopet maat 80 geven.
Maar…Moonkids stopt ermee en ik kocht dit sponsen exemplaartje voor amper 11€. Haha. Moeder blij.
Augustuszondagen zijn speelstraatzondagen bij ons. Auto’s verdwijnen, massa’s kinderen komen tevoorschijn en ouders keuvelen en drinken sangria.
Je kan er bloemetjes leren haken, schommelen op een gesjord exemplaar, fietsen op gekke fietsen, naar verhalen luisteren in de verhalentent van Mies, ijsjes kopen bij Greet van de buurtwinkel,…
Als niemand het ziet, kan je ook stiekem de bol gewoon in het gat duwen…
Sinds enkele maanden hebben we een tablet. Anna ontdekte al snel dat dat ding ook voor haar interessant kan zijn. We hebben kookspelletjes, sprookjes, tekenapp’s, enz. Toen het zomer was, mocht ze er elke dag 1 keer op spelen. Altijd als ik in de vroege namiddag Seppe eten gaf, zo’n kwartiertje. Nu ik terug aan het werk ben, blijft de tablet veel vaker in de kast liggen. Enkel als ze erg moe is en hangerig, durf ik hem wel eens in haar pollen geven. Niet zo pedagogisch enla, maar wel verdomd handig als er moet gekookt worden of als Seppe tetjesmelk drinkt.
Hier zie je ze samen zitten, ergen sop een avond in oktober. Als een foto kon praten, zou je nu horen “Neen, Seppe, niet doen, grote zus is aan het kijken. Niet aankomen. NEEN, SEPPE”
Seppe heeft liefst volk rond zich. De parkomrander verdween dan ook snel en het park kreeg een centralere plek in onze living. Seppe ziet ons passeren en kan Anna zien die aan het tekenen en kleuren is aan haar lessenaartje.
Heel regelmatig ligt hij er 20 minuutjes of langer in te spelen. Sinds enkele weken draait hij van rug naar buik. Terugrollen lukt (nog) niet en dan laat hij ons dat weten. Even goedleggen en hij speelt verder.
Tegenwoordig wordt dit speelgoed geassocieerd met circus enzo.
Maar geef het eens aan eender welke vrouw van 60 of ouder…dik veel kans dat ze het ook kan. Net zoals mijn generatie meisjes met de rekker speelde op de speelplaats, speelden zij met de diabolo.
Samen op het speeldeken. Mijn twee oogappels.
Na de vader, is nu ook de dochter gevallen voor de charmes van De Smurfen. De directe aanleiding is een heel erg leuk boeke uit de bib; het grote Smurfenzoekboek. ’t Is echt een heel leuk zoekboek voor kleuters. Een beetje zoals Waar is Wally, maar dan voor kinderen.
Anna’s oma vond onlangs mijn oude smurfen op zolder terug. Ze vind het leuk om mee te spelen. Alleen van Gargamel moet ze niks weten, die wordt consequent uit het hoopje gehaald en in de hoek gezet.
Schrijfsels over Anna en Seppe 