Rope skipping

Anna heeft twee buitenschoolse activiteiten; jeugdbeweging en rope skipping. Beide voldoen aan twee belangrijke criteria voor mij; dichtbij en niet op een onmenselijk vroeg uur in het weekend.
Ooit deed ik op zaterdagmorgen zwemmen met de 8 maanden oude Anna. Om 9u. Nooit meer.
Rope skipping is op het einde van de straat, aansluitend aan school. De leerkracht pikt haar en haar vriendinnen op school op. Hoe makkelijk kan het zijn.
Onlangs was er demo. De hele club toonde wat ze al leerden.
Mijn mond viel open. Dat het meer is dan wat touwtje springen, wist ik wel, maar wat ik daar zag, was straf.
De club is bovendien super georganiseerd. Communicatie gaat via hun website, facebook en mails. Daags na de demo waren al honderden foto’s beschikbaar. Het enthousiasme spat er van af.
Ik zou er zelf bijna van gaan springen.

1 september

Ja, lezer, wat saai voor jullie, maar een mijlpaal voor ons.

Ons oudste haar 1-september-foto van dit jaar, het eerste leerjaar.

Met een nieuwe boekentas en veel kriebels in de buik.

Tekenen

Dit vond ik eentje om te bewaren; Anna maakte een tekening van haar mama. Voor het eerst heel herkenbaar een mens getekend.

D-day

Tegen 8.10u wandelden we met z’n drie naar de school. Drie minuten later stonden we op de speelplaats. Alledrie een beetje onder de indruk van die wirwar van joelende, springende en rennende kindermassa. Juf Sophie was nog nergens te bespeuren. Op een bepaald moment wordt het signaal gegeven dat de jongste kleuters naar een aparte speelplaats mogen. Juf Sophie maakte een praatje met ons. Ik gaf haar het briefje dat ik gisterenavond nog snel schreef (warm eten, pamper voor de middagdut!, anna houdt van boekjes en is soms een wildebras, enz…) Ze liet ons hand los en liep naar de andere kinderen en naar het speeltuigje. Het Lief en ik keken toe. Alletwee fier. We zagen de buurman met zijn jongste dochter, de grote zus van Theo, ex-crechegenootjes. De bel ging en Anna was intussen juf Sophie tegengekomen. Deze laatste nam Anna op de arm. Ons meisje zwaaide en gooide een kusje en weg was ze. Geen traantjes. Of toch niet bij Anna.

We wandelden naar huis. Het Lief vertrok naar het werk en ik begon mij af te vragen waarom ik in hemelsnaam verlof had genomen. Die dag ging laaaaaaaaang duren. Ik besloot hem dan maar vol te proppen met huishoudelijke en andere taken. Was sorteren, bibliotheekboekjes bijeenzoeken, living opruimen, oud papier bijeenbinden, vuilbakken buiten, gftbak uitkuisen, dreamland bezoeken, kringwinkel bezoeken, vandenborre bezoeken, wondelgemstraat afdweilen op zoek naar gordijnstofje en intussen zeeman en wibra binnespringen, iets met bladerdeeg en fetakaas kopen bij een Turkse bakker, stof kopen in Stoffen Artevelde, aardbeien en kersen kopen, auto kuisen, ook vanbinnen, ingemaakte kast ordenen, pastasalade maken, mijn haar verven (ik ben een lenteherfsttype en ik mag niet grijs zijn :-)), mijn voordeur afwassen, brood halen, geld afhalen, rekeninguittreksel afprinten.

Eindelijk was het 15.55u. Het Lief was vroeger gestopt met werken. Wij samen naar school. Ik klikte het veiligheidshendelding (dat niet alleen voor kinders te hoog is) open. We scanden de speelplaats af met onze ogen, op zoek naar ons spook. Nergens. Toch maar een leerkrachtachtige mevrouw aangesproken en die wist ons te zeggen dat de kleinsten in een overdekte speelplaats waren. Zij zag ons eerst en vloog in mijn armen. We wilden wel duizend vragen stellen, maar wisten dat Anna niet honderduit zou vertellen. Snel ritste ik haar rugzakje open. Ik nam haar heen-en-weer-schriftje eruit en hoopte op enkele zinnetjes om mijn nieuwsgierigheid te stillen. Niets. Even juf Sophie opzoeken leek een goed idee, maar die was al naar huis. Toen we stilletjes richting uitgang stapten, zei Anna plots: ” Nog school, mama, nog school!” Ze had niks beter kunnen zeggen. Ons meisje vond het leuk. Ik ben al veel fier geweest op die kleine jongedame, maar vandaag zeker.

 

Ps Nadien begon ze wel te vertellen; dat ze met Uma had gespeeld en met Mette. En ook met Guustje.

Paralu

Mijn mama, mijn dochter en ik, wij gingen gisteren op wandel. Samen een hapje eten om zeer goed nieuws te vieren. Het miezelde (=motregenen) en we trokken de paraplu open. “Anna ook paralu!”, klonk het al gauw.

Ik heb nog nooit een kind zo fier weten rondstappen met een paraplu.

Kind en Gezin

Vorige week werden we nog eens verwacht bij Kind en Gezin.

Ze volgt mooi haar curves van P25. Ze is 85cm en weegt 10,3 kg. 75% van haar leeftijdsgenootjes is groter en zwaarder, maar dat is hoegenaamd geen probleem, zolang ze haar eigen logische curve maar (ongeveer) volgt.

Geen prikjes deze keer, maar wel “examen”. Ik had al eens horen waaien dat ze gingen vragen om blokjes te stapelen. Nu, wij doen veel (afwassen, met de pop spelen, bootjes varen in de wasmand, liedjes zingen, versjes opzeggen, dansjes doen, verstoppertje spelen, kleuren, verven, fietsen, van de glijbaan slieren, bladeren harken, vijgen in spek draaien, de tafel zetten, afdrogen,…) thuis, maar blokken stapelen eigenlijk (bijna) nooit. Vorige week stak ik haar voor de lol enkele duploblokken in haar handen. Ik wilde wel eens zien of dat ging lukken, die toren maken. Jawel, Juffrouw Baele bouwde een toren van wel 6 blokken.

Goed, we namen plaats bij Dokter Baele (echt waar, naamgenoot!) en er werden blokken boven gehaald. Geen duploblokken, maar gewone blokken. Anna begon te stapelen. En duwen dat het kind deed, in de hoop dat die blokken ook in elkaar zouden klikken, zoals Duplo :-) Soit, ze slaagde voor de test.

Vervolgens mocht ze de blokjes in een doosje steken. Een doosje met een deksel met een vierkante uitsparing, een driehoekige, enz. Ze mikte elk blokje door de juiste opening. En fier dat ik was, op onze dochter. Zeker toen de arts zei dat ze deze fijne motoriek pas tegen 2,5 onder de knie zou moeten hebben. Ik blinken.

Tot zover het praktisch examen. Tijd voor het mondeling. “Waar is je buikje?”, vroeg de dokter. Anna antwoordde niet. Ze  wist toch wel waar haar buik was? Ze weet het begot al een maand of 7! De vraag werd nog eens gesteld. Na lang en dwaas kijken, wees ze eindelijk haar buik aan. En ja, ze wist ook waar haar mond, oren en handjes zijn.

Geslaagd met glans, die slimme dochter van ons. En hoewel je er in sé niks kan aan veranderen, toch ben je dus fier, hé.

En hoe heeft ze het gesteld in de peutergroep?

Goed, heel goed zelfs. Ik tilde haar die maandagmorgen over het hekje en ze liep recht naar een tafeltje met andere kindertjes. Ze keek eens links en eens rechts en begon toen met een blokje op de tafel te slaan. Et voilà, moeder was al vergeten, sè. Ik stond nog een beetje te kijken, misschien zou ze toch in eens bang worden en haar mama willen. Maar neen, ik redde mijn gezicht door snel haar jasje te gaan weghangen en af te druipen. Met een kropje in mijn keel, emotioneel om een zoveelste stap. En ook wel heel trots op dat kleine meisje.