Een babyhoofd is in verhouding groter dan ons hoofd. Ik schreef er indertijd al over bij Anna. Als je babietjes op hun buik legt en je neemt dan ene fot lijkt dat hoofd gewoon gigantisch. Combineer dat met een soms minder zuivere blik en je krijgt een niet-flaterende foto. Maar toch is hij om op te eten.
Seppe heeft liefst volk rond zich. De parkomrander verdween dan ook snel en het park kreeg een centralere plek in onze living. Seppe ziet ons passeren en kan Anna zien die aan het tekenen en kleuren is aan haar lessenaartje.
Heel regelmatig ligt hij er 20 minuutjes of langer in te spelen. Sinds enkele weken draait hij van rug naar buik. Terugrollen lukt (nog) niet en dan laat hij ons dat weten. Even goedleggen en hij speelt verder.
We wandelden op de paadjes, maar evenveel ernaast, ritselend met onze voeten in de afgevallen blaadjes. Ze vertelde dat die blaadjes groen, geel en oranje waren. We raapten kastanjes en stopten ze in het zakje van de buggy, om nadien in de vijver van het park te gooien. Ik toonde haar beukenootjes onder een stokoude beuk. Ze luisterde naar het verhaal over de eekhoorn en de winter en zijn kastje vol eten. We gaven oud brood aan de eenden en ik maakte kennis met Anna’s klasgenootje Lieve en haar papa. We speelden tikkertje en verstoppertje en rolden van een heuveltje. Ik vergat mijn zorgen en genoot.
Maar kijkt nu wat ik gevonden heb in het Citadelpark: een bosnimfje.
’t Ziet er hier een beetje een gevangenisje uit…
Ze is gek op dat gele ding. Je moet het nog maar beginnen opdraaien en ze begint al te lachen.
Kijken. Willen. Er naar slaan. Er naast zitten. Nog eens naar slaan. Tegen botsen. Nog eens slaan. Nog eens tegenbotsen. Proberen vastpakken. Laten schieten. Eens goed roepen. Nog eens naar slaan. Hebbes!
Schrijfsels over Anna en Seppe 