Stil

Ze is voor het eerst in weken naar de kreisj.

Niet dat ze het erg vond, hoor. Ik vertelde gisteren dat ze nog 1 keer moest slapen en dat ze dan al haar vriendjes en Cynthia terugzag. Even later maakten we een frisse avondwandeling en toen we terug thuiskwamen, begon ze te huilen. “Anna, kreisj…”, zei ze met schokkend stemmetje.

Niet dat ik het erg vond, hoor. Plafonds schilderen en venstenbanken in een kleurtje steken, is nu eenmaal handiger als er geen prutsende peuter aanwezig is.

Maar stil dat het hier is, stil.

Of zoals Wouter Deprez het ooit eens zei: Stil in huis is stiller dan toen jij er nog niet was.

Appeltjes

  • gewoon omdat we niet zouden vergeten dat dit haar eerste versje ooit was.
  • gewoon omdat ik er eerst geen woord van verstond (behalve “appeltje, appeltje”)
  • gewoon omdat ze het zo plechtig en serieus kan opzeggen
  • gewoon omdat ze het voor een publiek zó stil opzegt dat je bijna niks hoort
  • gewoon omdat ze het soms heel spontaan tegen zichzelf vertelt

 

Appeltje, appeltje

Geel, groen of rood (zij zegt heel, hroen, hrood)

Ik pak je vast met beide handjes

Kijk eens naar mijn witte tandjes (met wijsvingertje naar haar tanden)

’t Doet geen pijn

Omdat jullie appeltjes zijn.

 

Merci, Cynthia.

Vlieg

Serieus, zou u echt geen vlieg willen zijn soms?

Als uw bazen uw evaluatiegesprek voorbereiden? Of als u een roddelend gezelschap dan uiteindelijk toch verlaat? Of als uw Lief aan het werk is en ge hem graag eens in actie zou zien?

Of als ge uw kind afzet aan het poortje van de Kreisj, het jasje weghangt en uw dan omdraait om te gaan werken?

Ik wel. Op al die ogenblikkken zou ik een vlieg willen zijn. Zo een kleintje dat gewoon heel stil blijft zitten. En kijkt. En luistert.

Voor het Kreisj-vlieg-verlangen is er nu een oplossing. Anna’s superverzorgster Cynthia neemt foto’s! En ik heb die gekregen op een usb-stick. Zo gaat dat tegenwoordig, moderne kreisj en moderne mama enal.

Net zoals thuis. Boke open en choco aflekken.

Hé, een hogehakschoen in't klein...

Jarige Anna op de speciale stoel

Jarige Anna op de speciale stoel

Grote Peuters

En dan bedoel ik niet Bart Somers, de reuzekleuter.

Neen, mijn scheetje, mijn spook, mijn schetepaté, mijn meisje gaat morgen naar de groep van de Grote Peuters in de kreisj. Vrijdag is ze exact 22 maanden en ergens tot in juni volgend jaar zal ze dus in die groep zitten. Ze zal er leren om nog zelfstandiger te worden, nog meer te knutselen, nog meer op het potje te gaan, etc. Ik ben benieuwd.

Papparazzo

Geheel in roddelbladstijl wil ik u verslag uitbrengen over de geheime activiteiten van Juffrouw Baele in The Kreisj.

Een plaats waar de ouders enkel op voor-ouders-bestemde plaatsen mogen komen. Een plaats waar de dochter zich als een vis in het water voelt. Een plaats waar de moeder maar wat graag een vlieg zou zijn. Een plaats waar de dochter de andere kindjes wakker houdt tijdens de middagdut met haar gezang.

3 dagen per week trekt Juffrouw Baele met haar buggy naar een plaats waar ze gelijkgezinden ontmoet. Allen zijn ze tussen de 70 en 99 cm en ze luisteren naar namen als Pierre, Ada, Theo, Victor, Ina, Maxim en Bruna. Bij zomerse temperaturen verzamelen ze in de tuin van The Kreisj.

Uw fotograaf kon enkele kiekjes nemen.

Juffrouw Baele exploreert de ton aan het speeltuigje. De daaropvolgende 4 minuten zal ze in de ton kruipen en zijn er enkel beentjes en voetjes te zien. De paparazzo achter de draad verveelt zich stierlijk. De anderen roepen “Anna, Anna!” naar me. We wachten nog even. Een van de meisjes houdt het niet meer uit en Juffrouw Baele wordt uit de ton gehaald.

Uw fotograaf ziet pas achteraf op de onderstaande foto wat een kleurrijke chaos The Kreisj soms is. Kindertjes lopen heen en weer (kindertjes stappen immers zelden, ze lopen), iedereen is wel ergens aan het prutsen en frutselen. Billen worden gewassen, pampers ververst, verzorgsters en stagiaires zijn alomvertegenwoordigd. Juffrouw Baele wordt vakkundig naar de voor-ouders-bestemde plaats getroond.

Juffrouw Baele twijfelt nog even, maar kijkt dan toch recht in de lens. Die paparazzo is zowaar haar eigen moeder!

En hoe heeft ze het gesteld in de peutergroep?

Goed, heel goed zelfs. Ik tilde haar die maandagmorgen over het hekje en ze liep recht naar een tafeltje met andere kindertjes. Ze keek eens links en eens rechts en begon toen met een blokje op de tafel te slaan. Et voilà, moeder was al vergeten, sè. Ik stond nog een beetje te kijken, misschien zou ze toch in eens bang worden en haar mama willen. Maar neen, ik redde mijn gezicht door snel haar jasje te gaan weghangen en af te druipen. Met een kropje in mijn keel, emotioneel om een zoveelste stap. En ook wel heel trots op dat kleine meisje.