Tricot slen

Toen Anna enkele weken oud was, gebruikten we voor het eerst de tricot slen. Als een klein kikkertje zat ze zich bij ons terwijl we toertjes rond de livingtafel wandelden.

Later probeerden we het buik aan buik, met de beentjes eruit. Een zalige houding; net één blijvend durende omhelzing.

Toen haar rugje wat steviger werd, stapten we ook enkele keren rond met haar gezichtje naar voren.

En vorig weekend probeerden we iets nieuws; op de rug (met hulp). Het was erg lang geleden dat ik de tricot slen had bovengehaad. De ring sling neemt immers veel minder plaats in en is veel sneller aan en uit. Ik moet toegeven; het was een aangename herontdekking. Omdat je de schouderdelen erg breed kan maken en omdat het echt tricot is, voelde ik niks snijden of snellen. Anna vond het ook leuk. Ze kriebelde in mijn nek en we lachten.

Eum…

Waarvoor diende dat nu ook alweer, die lijmtangen? Ja, juist, ja, voor het keukentje dat papa voor mij aan het maken is.

Er is voor alles nen eerste keer, hé.

In de reeks “De eerste keer”, vandaag: Anna geeft haar ontbijt over in een winkelkar van de Colruyt.

En neen, niet bij het begin van de boodschappen, neen, toen we bijna gingen aanschuiven aan de kassa.

En neen, ik had niet met het kind rondgeraced (of is het rondgereest), we hadden gewoon rustig rondgereden.

En neen, ik had ze tijdens het winkelen niet volgepropt met gratis proevertjes (vandaag in Colruyt Gent: zoete chips, provençaalse pens en appelsien)

En ja, het stonk verschrikkelijk.

En ja, de kassaman trok een beetje een groen gezicht.

En ja, ik ook.

Lachen!

Ze moet elke keer ontzettend lachen als…

• …ik het versje opzeg: “Appelsien, laat u zien! Pas maar op of…ik eet u op!”
• …ik met mijn rug naar haar zit, zij op mij rug tikt en ik mij heel verbaasd omdraai
• …ze samen met mij in het grote bed speelt en onder de lakens kruipt en zich laat vallen en op mij springt en zich laat vallen en…
• …als ik achter haar loop en zeg: “ik zal u moeten komen pakken, hé!”
• …als ze zich verstopt en ik haar na lang “zoeken”, terugvind.

 

Waarvan ligt uw peuter in een deuk?

Papparazzo

Geheel in roddelbladstijl wil ik u verslag uitbrengen over de geheime activiteiten van Juffrouw Baele in The Kreisj.

Een plaats waar de ouders enkel op voor-ouders-bestemde plaatsen mogen komen. Een plaats waar de dochter zich als een vis in het water voelt. Een plaats waar de moeder maar wat graag een vlieg zou zijn. Een plaats waar de dochter de andere kindjes wakker houdt tijdens de middagdut met haar gezang.

3 dagen per week trekt Juffrouw Baele met haar buggy naar een plaats waar ze gelijkgezinden ontmoet. Allen zijn ze tussen de 70 en 99 cm en ze luisteren naar namen als Pierre, Ada, Theo, Victor, Ina, Maxim en Bruna. Bij zomerse temperaturen verzamelen ze in de tuin van The Kreisj.

Uw fotograaf kon enkele kiekjes nemen.

Juffrouw Baele exploreert de ton aan het speeltuigje. De daaropvolgende 4 minuten zal ze in de ton kruipen en zijn er enkel beentjes en voetjes te zien. De paparazzo achter de draad verveelt zich stierlijk. De anderen roepen “Anna, Anna!” naar me. We wachten nog even. Een van de meisjes houdt het niet meer uit en Juffrouw Baele wordt uit de ton gehaald.

Uw fotograaf ziet pas achteraf op de onderstaande foto wat een kleurrijke chaos The Kreisj soms is. Kindertjes lopen heen en weer (kindertjes stappen immers zelden, ze lopen), iedereen is wel ergens aan het prutsen en frutselen. Billen worden gewassen, pampers ververst, verzorgsters en stagiaires zijn alomvertegenwoordigd. Juffrouw Baele wordt vakkundig naar de voor-ouders-bestemde plaats getroond.

Juffrouw Baele twijfelt nog even, maar kijkt dan toch recht in de lens. Die paparazzo is zowaar haar eigen moeder!

Weekend

Naast BBQ eten en de Blaarsmeersen bezoeken, deed ik tijdens dit zomerse weekend vooral dit:

Als ge echt niet weet wat vragen voor uw verjaardag/vaderdag/moederdag/ kerstmis/valentijn/…, vraag u dan aub een hangmat. Zalig²…

Star

Ik vond Anna’s sandaaltjes zó mooi, maar al snel dook opnieuw een schuldgevoel op. Deze keer geen “ik-doe-mij-kind-te-kleine-schoenen-aan“-schuldgevoel, maar een schuldgevoel in de zin van “het-is-koud-weer-en-ik-draag-zelf-botten-maar laat-mijn-kind-sandalen-aandoen“.

Nonkel Steven bracht me op een ideetje: waarom geen All Stars voor de dochter. Zo vader, zo dochter? Internet werd afgespeurd en op de site van 3SUISSES vond ik mijn goesting: betaalbare All Star-achtige basketterkes.

1ste communie

Hihi, ik vond die berichtjes met eerste communie-foto’s zo lollig, dat ik de mijne ook wilde delen.

Ook ik mocht voor de eerste keer Jezus in mijn hartje ontvangen in mei 1986.  Ik was volop in mijn roze fase en was dan ook in de wolken met de roze streepjes op mijn kleed en de roze strik aan mijn overmaatse kraag. Ik kreeg een klein, wit sjakosjke en voelde met een hele dame.

Ik was de enige met een hoedje. Geen idee waar mijn ma dat idee vandaan haalde. Misschien omdat de combinatie pagekapsel-wafelijzer geen optie was?

Parijs

Romantisch als we zijn (ahum), gingen we met z’n twee een weekendje naar Parijs. Zonder dochter. Omdat we nu ook eenmaal elkaars lief zijn en we precies wel eens nood hadden aan alleen lief zijn (en niet kostwinner, mama, papa, collega, dochter, zoon, huishoudster, poetsvrouw, strijker, klusjesman,…)

Wat deden we in Parijs?

Slenteren en mensen kijken in Parc Buttes Chaumont. En koffietjes drinken.

Gaan eten in Brasserie Flo. En een koffietjes drinken.

Wandelen naar het Institut du Monde Arabe en ongelooflijk onder de indruk zijn van de prachtige moderne gevel. En nadien een koffietje drinken.

Fietsen door het ongewone Parijs en beseffen dat Parijs een beetje heuvelachtig is. En nadien een fokkietje drinken.

Gaan eten en ontdekken dat onze burgemeester een geheime tweelingbroer heeft. En bij Daniel bis…een koffietje drinken.

En u? Wat deed u in het Hemelvaartweekend?

Moederdag

Ze maakte haar tweede moederdagkadootje in de kreisj. Voor het tweede jaar op rij werd ik er helemaal week van. Een foto met kadertje en een versje. Achteraan helemaal door haar beschilderd.