Mijn ochtendhumeur is stilletjesaan aan het weg ebben.
De dochter heeft het gisteren getrokken tot middernacht. Tegen 04.10u was ze er terug. En het was toen al klaar buiten. En ik had gelijk het gevoel dat ik niet geslapen had.
’t Was gezellig aan de ontbijttafel deze morgen. Het Lief is sowieso niet aanspreekbaar het eerst uur na het wakker worden. Anna bleef neuterig wenen (‘s avonds grote jan, ’s morgen kleine man) en begon te kliederen met melk en ik was viesgezind van hier tot in Tokyo.
Al moest ik vanbinnen toch glimlachen toen we onderstaande conversatie voerden. :-)
“Haar schoentjes staan niet op het rek. Weet gij die zijn, Nele?”
” Al aan haar voeten, zoetje.”