Een babyhoofd is in verhouding groter dan ons hoofd. Ik schreef er indertijd al over bij Anna. Als je babietjes op hun buik legt en je neemt dan ene fot lijkt dat hoofd gewoon gigantisch. Combineer dat met een soms minder zuivere blik en je krijgt een niet-flaterende foto. Maar toch is hij om op te eten.
Ons huis heeft sinds een dikke week een nieuwe bewoner; Monika. Negen weken jong, van het vrouwelijk geslacht (anders zou Monika toch een rare naamkeuze zijn, newaar?) en afwisselend fris dartelend en ongegeneerd lui.
Het Lief en ik hadden vroeger ook katten. Verhuizen, wonen op een appartement, zwanger zijn zonder immuniteit voor toxoplasmose en wennen aan het ouderschap deden ons de aanschaf van een kat uitstellen. Maar de tijd was rijp. Anna’s tante Heidi had connecties en we reserveerden een vrouwtjespoes. En dan de naam… Vroeger heetten onze katten Oscar en Yvonne (bleek achteraf Yvan te zijn, maar soit), wat zou het nu worden? Anna kwam met de oplossing: Monika. Net zoals één van de katten in haar groot prentenboek.
Anna is zo ontzettend enthousiast dat het katje vaak het zekere voor het onzekere kiest en achter de zetel duikt. Maar minstens 1 keer per dag gaan we samen in de zetel zitten en dan mag Monika op de schoot bij Anna. Ze zet zich dan helemaal kaarsrecht, schakelt over naar een ernstige blik en streelt Monika zachtjes over de rug. “Kriebelt, hé , mama“, zegt ze zachtjes terwijl ze haar neus in de pels drukt. Of “Kijk, mama, ieniemini staartje“. En ook “Monika snor, hé. Papa ook snor, hé“.
“Mama, jij bent de liefste mama de heeeeele weruld.”
Dikke knuffel (zo’n knuffel waarbij die kleine armpjes rond je nek gaan)
“Anna, jij bent de liefste Anna van de hele wereld.”
Meer heeft ne mens echt niet nodig om content te zijn. En ze zegt het minstens één keer per dag. Minstens. Met dank aan de papa die het haar leerde. :-)
Herfst…dat is ook bladeren harken. Of bijeenvegen met een borsteltje, dat is bijna hetzelfde.
Op sommige foto’s lijkt ze wel een baby, op de meeste een echte peuter. Ons meisje wordt groot. 
Ik dacht, ik koop Anna een setje wasco’s. Eens zien of die beter kleuren dan kleurpotloden. En Katrien schreef over kleuren met wasco’s.
De papa ziet het nog niet zo goed zitten...
Anna test de wasco door er eens goed in te bijten
Ze heeft het nogal voor pointillisme
En papa doet van bravo
Mijn papa, mijn held, is jarig vandaag!
Hiep, hiep, HOERA! x 35
Anna zit voor de 4de keer aan de aerosol. Het is nog steeds een ampule Atrovent en enkele druppels Ventolin. We gebruiken hetzelfde maskertje. We zitten in dezelfde zetel.
Maar toch is er iets fundamenteel veranderd.
De drie vorige keren krijste ze de buurt bij elkaar. Met een kracht die je niet zou vermoeden van een mens van och-here-god 75 cm groot, wrikte ze zich los. Ze dacht waarschijnlijk dat tranen en snot het allemaal sneller zouden doen verlopen. Helaas. Het was elke keer een strijd om het kind in een houdgreep te houden en het masker min of meer rond haar mond en neus te duwen. Ik begon al te zweten als ik eraan dacht. Zingen bracht de eerste 15 seconden altijd een beetje soelaas, maar nadien was het afzien.
Deze keer probeerden we iets anders. We namen -naast Anna- ook de laptop op de schoot. We surften naar Youtube en tikten in: “Bumba”. We stonden stomverbaasd van zoveel rust, kalmte en sereniteit op onze schoot. Anna bleef geconcentreerd kijken, klapte soms mee en dat wel een kwartier aan een stuk. Gisteren was het aerosollen gedaan en ik sloot de computer af. Ze begreep het niet, zette zelf het aerosolmaskertje op en keek me vragend aan: “Nog Bumba?”
Dat we daar nog niet eerder waren opgekomen!
Vandaag heel veel berichtjes…allemaal voor de papa die zijn dochter (en mij ook een beetje) al 2,5 dagen moet missen.
Mijn lief en mijn liefje. Samen in de tuin op ons bankje. Op een zondagmorgen terwijl de zon schijnt, maar het nog een beetje fris is. Groen gras. Ondertussen de diepvries-chocoladebroodjes in de oven. Straks versgeperst sinaas-met-pompelmoessap. Dat is het.
Schrijfsels over Anna en Seppe 