Voeten

Vorig jaar kreeg ze in het voorjaar een paar Crocjes. De hele zomer en nazomer heeft ze er deugd van gehad. Het waren de eerste schoenen die ze zelf aan en uit kon doen. Maatje 4-5 was nu echter te klein en ik zocht naar een groter paar. Die vond ik na een poosje zoeken bij Torfs…in diarreebruin. :-(

Toch maar niet, dus. Op de site van Crocs vond ik alle kleuren van de regenboog. En de prijs (crocs + verzndingskosten) is dezelfde als in de winkel. Dus als u diarreebruin ook niet mooi vindt, u weet waar u moet zijn.

Tram 1

Ergens maanden geleden las ik bij i. over de De Lijn en dat je wensen kon doorsturen en dat die dan op een Gentse tram zouden verschijnen. Jaja, dacht ik toen.

Maar ik stuurde wensen in en -echt waar – ze zouden verschijnen op de tram.

Ergens tegen nieuwjaar zag ik de tram voor het eerst rijden. Er stonden wel een miljardmiljoen wensen op en het lukt maar niet om mijn wensen te zoeken op een rijdende tram terwijl ik zelf aan het fietsen of autorijden was.

Tot vorige week. Aha! Ik ging naar Ikea met de tram (om mezelf te verplichten niet te veel te kopen) en stopte aan Flanders Expo. En wat stond daar stil te staan? De wenstram.

Echt niet.

Dat heeft ze echt niet van mij. Echt niet.

Klussen

De titel had ook kunnen zijn: “De genderneutrale opvoeding”.

Vóór we aan kinderen begonnen, was ik er zeker van, onze kinderen gingen poppen krijgen én autootjes. Een keukentje én een garage. Geen rolbevestigende dinges. We kregen een baby en babyspeelgoed is per definitie uniseks. De baby werd een meisje en de hardwerkende carrièrevrouw (ahum!) ging 4/5 werken. Het meisje zag haar moeder koken, wassen, plassen, strijken en kuisen op vrijdag. En dat wilde zij ook. Op een rommelmarkt kreeg ze een roze stofzuiger waarmee ze promt de kasseien mee begon te stogzuigen. Na een bezoekje aan de Kringwinkel bracht ik een strijkplankje en ijzer mee.

En die genderneutrale opvoeding dan? Dat komt wel. Als de vader aan het klussen slaat, wil Anna meedoen. De gigantische nieuwsgierigheid van het kind en de inwendige drive die z’n peuter heeft om vanalles te willen bijleren, zorgen voor een evenwicht.

Vader en dochter voegen de koer

 

ps Dit klinkt allemaal wel wat zwaarder dan ik het eigenlijk bedoel. Maar toch, ik zou het echt wijs vinden, mocht ze later geheel zelfstandig een vijs in een muur durven boren. Ofzo.

Meterke

De mooiste foto krijgt een blogpostje apart. Ze zijn allebei aan het genieten.

Meterke

We gingen op bezoek bij mijn meter, mijn oma, de mama van mijn mama. 85 lentes en nog steeds very alive and kicking. De goedheid zelve. Bezige breister van poppenkleedjes en kousjes. Liefhebster van een “klein portoske” als aperitief, enkel als er bezoek is en de gast ook Porto drinkt. Verzorgster van de vogels in de buurt. Kokkin van de lekkerste snijbonen ter wereld.

Meterke zeggen we. Omdat ze de 1.60m niet haalt en omdat alle achterkleinkinderen haar zo noemen.

Boekje lezen

 

Foto's kijken

 

Anna wil kuisen en krijgt gerief van meterke

 

Wat gaan we eten? Snijbonen, meisje, maar voor jou maak ik speciaal appelmoes.

 

Kruimels voor de vogels

Out of my way

Julie

Julie gaat tegenwoordig overal mee. In het speelhuisje en naar de bakker.

ps Help! Zonet ontdekt dat Dille & Kamille een webwinkel heeft. Gevaarlijk voor de portomonnee.

Mooi blijven zitten, Anna, nergens aankomen.

Misschien geven we haar die chocoladetruffel in het vervolg beter als we nog aan tafel zitten.

Het journaal

Als we vlak voor 19u nog aan tafel zitten, wordt er hier ten huize Baele al eens aan Anna gevraagd: “Ga je mee naar de living, naar Martine gaan kijken?”

Martine en Wim, dat zijn vaste waarden geworden. Net zoals Roger en Rudi, haar 2 knuffelkonijnen. (Wat hebben die konijnen hier nu mee te maken, hoor ik u denken, wacht, straks komt de clou)

Enkele weken geleden was Rudi Vranckx niet van ons scherm te bannen. Elke dag bracht hij verslag uit vanop zijn balkon, of vanuit zijn kamer toen het balkon niet meer kon. Tijd om -naast Martine en Wim- de Rudi te introduceren bij Anna.

“Kijk“, zei ik: “Dat is Rudi!” Ze keek me aan met een grote grijns: “Neen, mama, Rudi konijn!“