Tegen 8.10u wandelden we met z’n drie naar de school. Drie minuten later stonden we op de speelplaats. Alledrie een beetje onder de indruk van die wirwar van joelende, springende en rennende kindermassa. Juf Sophie was nog nergens te bespeuren. Op een bepaald moment wordt het signaal gegeven dat de jongste kleuters naar een aparte speelplaats mogen. Juf Sophie maakte een praatje met ons. Ik gaf haar het briefje dat ik gisterenavond nog snel schreef (warm eten, pamper voor de middagdut!, anna houdt van boekjes en is soms een wildebras, enz…) Ze liet ons hand los en liep naar de andere kinderen en naar het speeltuigje. Het Lief en ik keken toe. Alletwee fier. We zagen de buurman met zijn jongste dochter, de grote zus van Theo, ex-crechegenootjes. De bel ging en Anna was intussen juf Sophie tegengekomen. Deze laatste nam Anna op de arm. Ons meisje zwaaide en gooide een kusje en weg was ze. Geen traantjes. Of toch niet bij Anna.
We wandelden naar huis. Het Lief vertrok naar het werk en ik begon mij af te vragen waarom ik in hemelsnaam verlof had genomen. Die dag ging laaaaaaaaang duren. Ik besloot hem dan maar vol te proppen met huishoudelijke en andere taken. Was sorteren, bibliotheekboekjes bijeenzoeken, living opruimen, oud papier bijeenbinden, vuilbakken buiten, gftbak uitkuisen, dreamland bezoeken, kringwinkel bezoeken, vandenborre bezoeken, wondelgemstraat afdweilen op zoek naar gordijnstofje en intussen zeeman en wibra binnespringen, iets met bladerdeeg en fetakaas kopen bij een Turkse bakker, stof kopen in Stoffen Artevelde, aardbeien en kersen kopen, auto kuisen, ook vanbinnen, ingemaakte kast ordenen, pastasalade maken, mijn haar verven (ik ben een lenteherfsttype en ik mag niet grijs zijn :-)), mijn voordeur afwassen, brood halen, geld afhalen, rekeninguittreksel afprinten.
Eindelijk was het 15.55u. Het Lief was vroeger gestopt met werken. Wij samen naar school. Ik klikte het veiligheidshendelding (dat niet alleen voor kinders te hoog is) open. We scanden de speelplaats af met onze ogen, op zoek naar ons spook. Nergens. Toch maar een leerkrachtachtige mevrouw aangesproken en die wist ons te zeggen dat de kleinsten in een overdekte speelplaats waren. Zij zag ons eerst en vloog in mijn armen. We wilden wel duizend vragen stellen, maar wisten dat Anna niet honderduit zou vertellen. Snel ritste ik haar rugzakje open. Ik nam haar heen-en-weer-schriftje eruit en hoopte op enkele zinnetjes om mijn nieuwsgierigheid te stillen. Niets. Even juf Sophie opzoeken leek een goed idee, maar die was al naar huis. Toen we stilletjes richting uitgang stapten, zei Anna plots: ” Nog school, mama, nog school!” Ze had niks beter kunnen zeggen. Ons meisje vond het leuk. Ik ben al veel fier geweest op die kleine jongedame, maar vandaag zeker.
Ps Nadien begon ze wel te vertellen; dat ze met Uma had gespeeld en met Mette. En ook met Guustje.
Schrijfsels over Anna en Seppe 