Makkie!

“Kijk, dat is toch een makkie, mama!”

De oma zou zeggen: “Zie maar dat ge niet valt” en “Pas op voor Seppe zijn vingerkes”

(niet slecht bedoeld, hé, maatje)

Faje

Seppe leerde stappen lopen na onze reis in Oostenrijk. Dan moet hij een maand of 14 geweest zijn. Maar uiteraard valt die die nog frequenter dan gij en ik.

Ik was op de speeltuin foto’s aan het maken van mijn kroost en drukte net af op het valmoment. Papa was dichter in de buurt en was de trooster van dienst.

“Faje, mama, toute tene”

(ik ben gevallen, moeder. Stoute stenen!)

 

 

Weet ge nog?

Weet ge nog dat gevoel als je als kind toekwam op een onbekende speeltuin? Dat gevoel van alles te willen uitproberen, zo snel mogelijk? En nadien nog eens uwen toer te willen doen? Natuurlijk al lopend, waarom zou je stappen? Klimmen, glijden, draaien, tollen, vastpakken, scheppen, schommelen,…

Zalig.

Wimpers

Hun ogen zijn compleet anders. Anna heeft grote karbonkels en Seppe amandelvormige ogen.

Maar beiden zijn ze gezegend met lange wimpers.

Model

Het model showt voor u hetvolgende:

beenverwarmers van de zus (het was echt berekoud, die zaterdag in januari)

skibottekes (maatje 22, mega-schattig!)

dikke winterfrak (maat 86, op de groei gekocht, maar de groei is niet zo spectaculair)

rode kikkid-muts (een beetje artifarti scheef gezet)

Locatie: speeltuin in het citadelpark op een berekoude zaterdagmiddag

Speeltuin

 

 

 

Wat jammer dat ik het eigenlijk vergeten ben hoe leuk ik als kind een speeltuin vond. Alhoewel…als ik haar zie rondrennen van hier naar daar, niet goed wetend waar eerst te beginnen in zo’n kinderparadijs, dan herinner ik me het.

Speeltuin

Ik heb zo’n zin in lente, ge kunt u dat niet voorstellen. Gisteren was het eens niet aan het regenen toen ik de dochter ging halen in de kreisj. Ter plekke bleek het kind nog over tonnen energie te beschikken.

“De speeltuin”, schoot door mijn hoofd. Veel overtuigingskracht was er niet nodig.

Klimmen, glijden, op van die paardjes (met een dikke veer onder) om te wiebelen, schommelen, toch eens proberen op de grote glijbaan,…

Het was fris, maar dat deerde haar niet. Haar pasgekochte ecru broekkousen waren pottezwart, maar dat kon mij niet schelen.

Ik vreesde voor een peuterpuberteitcrisis toen ik naar huis wilde gaan.  Ge kent dat wel, hé, trillende onderlip, gevolgd door gebleit, gebrul en de banaan-move. Maar toen ik zei: “kom, Anna, we gaan naar huis. Papa is helemaal alleen thuis. Hij vindt dat niet leuk, we gaan snel naar papa”, toen keek ze mij ernstig aan. Ze ging gedwee mee naar de buggy en zei stilletjes: “Papa alleen, papa wenen”.

Glijbaan

Ze loopt straal voorbij een schommel, een wipplank doet haar niks. Ze is zot op glijbanen. Of ze nu klein zijn of heel hoog, nat of juist droog, buis of gewoon, Anna moet en zal ze uitproberen.