Ik schreef het al eerder dat ik zwaar fan ben van kindjes dragen. Neen, niet op je arm; een kilo of tien, dat voel je snel.
Neen, in een draagdoek of draagzak. We mogen de ergobaby van een buurvrouw lenen en het was een schitterend idee om het ding ook mee te nemen op reis.
Dit jaar trokken we naar Oostenrijk, voor een echte berg en wandelvakantie. Seppe zat hoog en droog, keek rond of viel gewoon in slaap. Soms op onze buik, soms op onze rug.
Toen Anna enkele weken oud was, gebruikten we voor het eerst de tricot slen. Als een klein kikkertje zat ze zich bij ons terwijl we toertjes rond de livingtafel wandelden.
Later probeerden we het buik aan buik, met de beentjes eruit. Een zalige houding; net één blijvend durende omhelzing.
Toen haar rugje wat steviger werd, stapten we ook enkele keren rond met haar gezichtje naar voren.
En vorig weekend probeerden we iets nieuws; op de rug (met hulp). Het was erg lang geleden dat ik de tricot slen had bovengehaad. De ring sling neemt immers veel minder plaats in en is veel sneller aan en uit. Ik moet toegeven; het was een aangename herontdekking. Omdat je de schouderdelen erg breed kan maken en omdat het echt tricot is, voelde ik niks snijden of snellen. Anna vond het ook leuk. Ze kriebelde in mijn nek en we lachten.
Jong geleerd is oud gedaan :-)
ps. Gezien dat de pop GEEN muts aanheeft?
Mini, hé. Kijk eens hoe de oma glundert.
Jaja, ik heb me vandaag een tweede exemplaar aangeschaft. Een ringsling. Een eenvoudig stuk katoen met 2 ringen. De tricot slen is best wel warm met al die extra laagjes. En de stof van de tricot slen rekt ook heel erg. Anna weegt intussen meer dan de 3,065 kg van bij haar geboorte (’t zou spijtig zijn natuurlijk ) en ze zakt naar beneden in de tricot slen. Ze wriemelt ook meer, moet ik eerlijkheidshalve toegeven.
Nieuwe draagdoek dus. Gezien bij Lien en Mm Zsazsa. Bij Monsters with an attitude heb ik vandaag een groene gekocht van Dharitri.
Licht en luchtig! Geen knopen, geen meterslange stof! Rap erin, rap eruit! Ik ben verkocht.
De draagdoek blijft de max. Op het feestje vorig weekend nogmaals bewezen. De hele tijd in de maxicosi blijven zitten is niet echt leuk voor Anna. Beeldt het je in; zicht op benen, voeten en knieën. Af en toe een volwassene die zich geheel onverwachts bukt en al joelend jouw richting uitkomt. niet wijs dus.
Wél wijs, is op de arm van pa of ma zitten. Mooi overzicht enzo, maar super lastig voor ma en pa. De hele tijd een sixpack melk op je ene arm, ik verzeker het je, je voelt het na een tijdje.
De draagdoek dan maar. Anna zit hoog en heeft overzicht. Ze zit dicht bij ons en voelt zich op haar gemak. Soms zelfs zo op haar gemak dat ze in slaap valt. Wij heben onze armen vrij en als je Anna zo knoopt dat ze erg hoog zit en heel dicht bij je, voel je bijna niet dat je ze draagt.
Tot voor enkele dagen knoopten we Anna steeds op dezelfde manier in de draagdoek; met haar gezichtje naar ons en met haar beentjes opgetrokken als een kikkertje.
Toen ik maandag naar de winkel ging, besloot in het eens op een andere manier te doen. Vanaf 2,5 à 3 maanden mag ze met haar beentjes los zitten. Ze vond het tof en heeft zelfs zitten babbelen en lachen terwijl ik aan het wandelen was. Tegen dat ik terug thuis kwam, was ze in slaap gevallen. Goedgekeurd dus.
Echt waar; één van de aankopen waar ik het meest content van ben. Het is leuk om als mama of papa je kindje zo dicht bij jou te hebben. Je armen heb je vrij en slaan dus niet in een kramp na 10 minuten babydragen. Anna vindt het ook leuk; ofwel kijkt ze rond, ofwel valt ze in slaap.
Gisteren heb ik zo mijn macaroni in de oven klaargemaakt, met onder mijn kin een nieuwsgierig mensje dat alles aan het meevolgen was.
Ook gisteren, maar dan enkele uurtjes later, hebben we het zandmannetje even moeten helpen en heeft Lief eigenhandig Anna in de draagdoek geknoopt.
De overgang van 2008 naar 2009 was de eerste met ons drietjes en die hebben we doorgebracht aan zee. Ikzelf was een maand of drie toen ik voor het eerst in Nieuwpoort verbleef, Anna zal net iets jonger zijn (zo’n 8 weken).
Goed ingeduffeld hebben we gewandeld op het strand, genietend van het winterzonnetje. Dinsdag en woensdag lag Anna te slapen in de kinderwagen, op nieuwjaarsdag droeg Lief haar in de draagdoek.
En we staan er alledrie op.
In volle zee.
“Wat ligt er daar in die mand?”
Schrijfsels over Anna en Seppe 