Krullen

Ooit lang geleden stapte ik een oud rommelwinkeltje binnen. Zo’n winkel waar je vijzen, bloempotten, glazen, gieters, bassins, scheerapparaten, stofzuigers en krulspelden kan kopen.
Zo’n winkel zonder structuur, met veel spullen en weinig plaats. Waar de rekening gemaakt wordt met een bic en een papiertje en hoofdrekenen.
Ik kocht er krulspelden omwille van de krulspelden, maar eigenlijk ook omwille van de verpakking. Ik zweer het; die krulspelden zagen eruit alsof ze al sinds halverwege de jaren 70 in de winkel lagen.

Ik haalde de krulspelden boven toen Anna vertelde dat ze graag eens krullen wilde. Ik heb maar 6 exemplaren. Omdat het “voor echt” te doen, zou ik er minstens 20 moeten hebben, denk ik.

Ik heb geen naaimachine, ik heb een zus (*)

(*) vrij naar Kerygma.

En wat voor een zus. Eentje die niet alleen prachtige creaties maakt voor zichzelf. Het lef! De kleuren! De originaliteit!

Eentje die haar metekiendje verwent met de mooiste kleedjes van de hele wereld!

Meisjesschoenen

Neen, geen koddige babyschoentjes meer voor Anna. Voor het eerst lijken haar schoenen op kleine-meisjesschoenen.

De rode sandaaltjes die ze vorig jaar droeg, waren lief en schattig. We probeerden dezelfde, maar dan twee maten groter en het leken grote oorlogsschepen.

Ze heeft een heel smal voetje en deze waren de enige die dus echt goed pasten in de winkel.

Klussen

De titel had ook kunnen zijn: “De genderneutrale opvoeding”.

Vóór we aan kinderen begonnen, was ik er zeker van, onze kinderen gingen poppen krijgen én autootjes. Een keukentje én een garage. Geen rolbevestigende dinges. We kregen een baby en babyspeelgoed is per definitie uniseks. De baby werd een meisje en de hardwerkende carrièrevrouw (ahum!) ging 4/5 werken. Het meisje zag haar moeder koken, wassen, plassen, strijken en kuisen op vrijdag. En dat wilde zij ook. Op een rommelmarkt kreeg ze een roze stofzuiger waarmee ze promt de kasseien mee begon te stogzuigen. Na een bezoekje aan de Kringwinkel bracht ik een strijkplankje en ijzer mee.

En die genderneutrale opvoeding dan? Dat komt wel. Als de vader aan het klussen slaat, wil Anna meedoen. De gigantische nieuwsgierigheid van het kind en de inwendige drive die z’n peuter heeft om vanalles te willen bijleren, zorgen voor een evenwicht.

Vader en dochter voegen de koer

 

ps Dit klinkt allemaal wel wat zwaarder dan ik het eigenlijk bedoel. Maar toch, ik zou het echt wijs vinden, mocht ze later geheel zelfstandig een vijs in een muur durven boren. Ofzo.

Barbie

Zou ze ook vertrokken zijn voor een jaar of 6 Barbieplezier?

Nee, ze is nog te jong en eigenlijk wil ik die Curverbak vol Barbiegerief nu ook nog niet aan haar geven. Ze zou ze toch maar vermosen en daarvoor zijn ze mij te dierbaar. 6 jaar lang speelde ik ’s morgens voor het wassen, tussen het wassen en het ontbijt, tussen het ontbijt en het vertrek naar school, ’s avonds als ik thuiskwam, voor we aten, na het huiswerk met die poppen.

Eur kwaffuur

Hoewel ze een echte wildebras is met jongensmanieren, is het toch ook een meisje. Met een “taartje, mama”. Ze komt mij ’s morgens zelf haar elastiekje brengen en houdt het tegen haar haartjes. “Taartje, mama”.  Ik maak een staartje en af en toe volgt er zelfs een “olala”.

Zijn twee madammen

Al duizend keer vroeg ik aan mijn Lief of hij echt niet liever een jongentje had gehad. En al duizend keer antwoordde hij dat hij zijn dochter de max vindt. Soms vraagt hij in sms-jes hoe het met zijn meisjes is. Andere keren hoor ik hem met trots vertellen over zijn twee madammen.

Foto tris

Nog eentje van Emilie Vercruysse, om het af te leren…

Foto bis

Ik vertelde eind januari al over de fotosessie met Anna. Een paar weken geleden was het dan zover; vader, moeder en kind trokken naar de fotostudie van Emilie Vercruysse. Er werden vele, vele foto’s genomen, met verschillende achtergronden, met verschillende jurkjes en mutsjes. Ik vind ons meisje echt nog altijd het mooiste meisje van de wereld.

En als jullie nog twijfelen om jullie kindjes ook te laten fotograferen door haar: doen! Ze is super met kindjes en heeft een hele kast vol leuke retrokleertjes.

foto door Emilie Vercruysse

Give Away

Ik-die nooit iets win- heb iets gewonnen. En wat voor iets!

Een tijdje geleden reageerde ik op de give away van Prutsen.

Ik schreef: “Dat schortje is prachtig! Ook het smockkleedje is heeeeel mooi. Mijn dochter is een maandje en een week ouder dan kleine Pruts, maar heeft jammer genoeg geen mama die goed overweg kan met naald en draad. Ik doe graag mee met de wedstrijd!”

Ik hoopte zo erg dat ik ging winnen, maar 69 reacties waren er wel erg veel. De kans was toch wel erg klein, hé.

Maar neen, enkele dagen later publiceerde Prutsen dat ik gewonnen had. Er werd wat hen en weer gemaild en ik mocht mijn voorkeur voor model en stofje en stijl doorgeven. Echt waar, ik vond het de max. Curieus dat ik was!

Vorige week zat er een pakje in de bus. Een mooi pakje met een nog mooier kleedje. Het is de goede maat en ons meisje staat er beeldig mee.

Bedankt, Prutsen!