Anna kreeg voor haar eerste verjaardag een erg leuk loopwagentje. Haar kevertje. Er stond op dat het geschikt was voor kindjes vanaf anderhalf jaar. Anna gebruikt het kevertje als loopwagentje. Ze neemt het handvat en loopt erachter. We zetten haar er soms op en dan stapt ze wel mee, maar van zodra we haar loslaten, schuift er ervan en loopt er achter.
En ik zou haar zo graag eens zien racen door de living. Iemand tips?
Als Anna’s album over haar eerste jaar af is, begin ik aan een album over Opa Jan. Een speciaal album; met foto’s, maar vooral met verhaaltjes en herinneringen. Een album waarin ik vaak zal bladeren met zijn kleindochter. Zo wordt Opa Jan een beetje een echte opa en niet gewoon een meneer wiens foto op de kast staat.
Al drie jaar geleden en geen dag dat ik niet aan hem denk.
Anna was ampere enkele dagen oud toen het sneeuwde. Samen met de pas-moeder-geworden-hormonen, zorgde het liedje van Jan De Wilde voor bleiterij bij mijnentwege. Schoon, jong, echt schoon.
Ook deze winter sneeuwde het al, maar Anna droeg toen enkel nog maar pantoffeltjes en in combinatie met sneeuw, zag ik dat niet echt zitten.
Vorig weekend heeft Anna voor het eerst in de sneeuw “gespeeld”. Ik trok haar laarsjes aan, muts, wanten, sjaal,… en we gingen samen in de tuin. Ze trok grote ogen en waagde voorzichtig enkele pasjes in het gras/de sneeuw. We hebben eigenlijk geen pelouze die helemaal effen ligt en dat was wennen voor Anna. Er werd al eens omgevallen. :-)
Ik-die nooit iets win- heb iets gewonnen. En wat voor iets!
Een tijdje geleden reageerde ik op de give away van Prutsen.
Ik schreef: “Dat schortje is prachtig! Ook het smockkleedje is heeeeel mooi. Mijn dochter is een maandje en een week ouder dan kleine Pruts, maar heeft jammer genoeg geen mama die goed overweg kan met naald en draad. Ik doe graag mee met de wedstrijd!”
Ik hoopte zo erg dat ik ging winnen, maar 69 reacties waren er wel erg veel. De kans was toch wel erg klein, hé.
Maar neen, enkele dagen later publiceerde Prutsen dat ik gewonnen had. Er werd wat hen en weer gemaild en ik mocht mijn voorkeur voor model en stofje en stijl doorgeven. Echt waar, ik vond het de max. Curieus dat ik was!
Vorige week zat er een pakje in de bus. Een mooi pakje met een nog mooier kleedje. Het is de goede maat en ons meisje staat er beeldig mee.
Bedankt, Prutsen!
Jong geleerd is oud gedaan :-)
ps. Gezien dat de pop GEEN muts aanheeft?
Het.Is.Compleet.Niet.Te.Verdragen.Dat.Die.Pop.Een.Muts.Aanheeft!
De pop mét muts
Moh, wie heeft er die muts weer aangedaan?!
Nèh, muts af!
Heel veel vertelt ons meisje nog niet.
Ze wijst naar de lamp en zegt: “Ichtje“. Al maanden doet ze dat en het fenomeen kende een piek tijdens de kerstperiode.
Sinds een week of twee, is het vooral “Papa“. Fonetisch is het zoiets als [puppa]. Ze zegt het ’s morgens als ze beneden komt en aan de deur van de gang gaat staan. Ze zegt het als mijn gsm rinkelt ‘ savonds en, jawel, haar papa me belt. Ze zegt het als ze wakker wordt na haar middagtukje en we door het raam naar papa gluren die in de tuin aan het werken is. Ze zegt het midden van de nacht als je haar na veel gekrijs dan toch eens uitzonderlijk in het grote bed legt en ze haar papa opmerkt.
Heel af en toe piept ze “Mama“. De meest memorabele “mama” piepte ze vorige week in bad. Ze kroop op mijn schoot, vleide zich dicht tegen me aan en zei zachtjes: “Mama”.
“Boeba“, als ze naar die gekke clowm mag kijken.
Maar verstaan en begrijpen, dat gaat al veeeeel vlotter.
Als ik vraag: “Gaan we een wasje doen? Gaan we naar de badkamer?”, zegt ze “Ja” en wandelt ze naar de deur. Als ik een kusje vraag, biedt ze haar wang aan. Als ik haar de toegevouwde vuile pamper geef, gaat zij hem in de vuilbak gooien. Als we enthousiast vragen: “Hoe groot gaat Anna worden?” zwaait ze met een nog groter enthousiasme haar armen in de lucht. Ze gaat zelf haar boekjes halen en wijst me zonder probleem de rups aan. Ze komt haar schoentjes brengen als ik zeg dat we op stap gaan. Als ik vraag wat d ekoe doet, zegt ze boe.
Mijn eerste stokje, na een oproep van Katrien. Drie dingen vonden we belangrijk:
Het werden rode en beige suikerbonen die ik en masse in de Makro ging kopen. We kochten kartonnen doosje bij Ava en het Lief maakte kaartjes met de jongens -en de meisjesnaam. Voor de kindjes werden het smarties. Ik had nog even met de idee gespeeld om gepersonaliseerde M&M’s te laten maken, maar vond het dan toch een ietsiepietsie te duur.
Anna heeft haar eerste lidkaart: die van de bieb. Ze vond het een hele ervaring: inschrijven, rondlopen in die grote inkomhal en boekjes kiezen.
Hihi, Anna begint ons na te apen. Als ze in de gaten heeft dat de deur naar het waskot openstaat, schiet ze zich naar het hoekje naar de frigo. Om met een triomfantelijke blik terug naar de keuken te wandelen. Met een borstel en vuilblik. Ze hurkt en begint wat te vegen. Sinds enkele weken heeft ze haar eigen exemplaar.
Schrijfsels over Anna en Seppe 