En dan bedoel ik niet Bart Somers, de reuzekleuter.
Neen, mijn scheetje, mijn spook, mijn schetepaté, mijn meisje gaat morgen naar de groep van de Grote Peuters in de kreisj. Vrijdag is ze exact 22 maanden en ergens tot in juni volgend jaar zal ze dus in die groep zitten. Ze zal er leren om nog zelfstandiger te worden, nog meer te knutselen, nog meer op het potje te gaan, etc. Ik ben benieuwd.
Daar waar Anna vorige vakantie serieuze sprongen maakte op motorisch vlak (zelf zitten in juli 2009 en kruipen in augustus 2009), heeft ze dit jaar megasprongen gemaakt op verbaal vlak.
Ze babbelde al en zong al, maar nu zijn het heuse twee en driewoordzinnetjes.
Enkele voorbeelden:
Papa foon belle? => Mama, hier, pak de telefoon en bel papa op
Oma auto uisje? => Gaat oma met de auto naar huis?
Mama tasje thee? => Mama, wil jij een tasje thee? (er wordt hier wat thee afgedronken en ik moet eerst blazen want het is te warm)
Ze verstaat ook goed waar het om gaat.
Ik kom thuis met nieuwe kleertjes en toon ze. Direct zegt ze: “Anna kleertjes passe?”
Of ze zegt ons na: Stress! of Mooi!
Ooit las ik ergens dat kinderen 1 groot avontuur zijn, en daar is geen woord van gelogen. Het is elke dag opnieuw verrassend en leerrijk. Ik vond het de max als ze aan 6 weken naar me lachte, nadien toen ze als 1ste woord “lichtje” zei, vervolgens toen ze mama zei en nu, nu ze gewoon haar eigen woorden en zinnen zegt. Fantastisch!
Ik doe Anna vandaag een vers bodietje aan. Eentje zonder mouwtjes en als print allemaal kleine bolletjes.
Omdat het niet altijd zwaar filosofische gesprekken moeten zijn, zeg ik: “Al die bolletjes.”
Ze bekijkt me en wrijft over mijn armen. “Mama ook bolletjes”.
Ik kan niet anders dan haar gelijk geven, ik heb immers een miljoen sproeten :-)
’t Is niet omdat mijn 10-delig reisverslagje gedaan is dat ik niets meer mag schrijven over reizen, hé. Vandaag een postje over kamperen met een baby/peuter.
Mijn Lief en ik, wij kamperen al sinds we elkaar kennen. Eerst in de Ardennen, op festivals, later in Normandië, Corsica, de Provence, Spanje, Italië,… We houden allebei erg van dat buitenleven, dat gezellig boeken-lezen met een gaslampje ’s avonds, ontbijten buiten, koken in openlucht,.. We zijn gestart met een geleend iglotentje en jaar na jaar kochten we kampeeruitrusting bij; een tafeltje, twee stoelen, twee zetels, gasvuurtje, lampen,… Toen we in het voorjaar van 2009 onze jaarlijkse reis planden, wisten we niet goed hoe we het zouden doen met onze nieuwste aanwinst: een baby. Een baby die dan 8 maanden zou zijn. Aanvankelijk zouden we een huisje huren. Dat leek makkelijker. Hoe dichter de zomervakantie kwam, hoe meer we twijfelden, tot we tenslotte beslistten om tóch met de tent te gaan.
We kochten een grotere tent, een familietent. In mijn hoofd begonnen zich lijstjes te vormen met dingen die we zeker zouden nodig hebben met een kind erbij.
Eten
Flessen, poedermelk, flessenborstel, babylepeltjes, potjes, Milton-tabletten om eventueel in koud water te steriliseren, flessenverwarmer, kinderstoel (bijzonder plaatsbesparend en goedkoop ding te koop bij Ikea), potjes Olvarit als er eens niet vers zou kunnen gekookt worden, potjes fruitpap als het eens niet mogelijk zou zijn om een verse fruitpap te maken.
Slapen
Rogerke en reserve-Rogerke, slaapzak en reserve-slaapzak, massaal veel tuutjes, reisbedje (ook handig en weinig-plaatspakkend ding), fleecedekentje, katoenen dekentje.
Op stap
Framerugzak, maxi cosi, draagdoek en plooibuggy.
Verzorging
tetradoeken, aankleedkussen, vochtige doekjes, voorraadje pampers, washandjes, verzorgingsproducten, opblaasbaar babyzwembadje uit de Hema om haar buiten te wassen
Allerlei
Doos met speelgoedjes, zeil om op te spelen, zwempampers. Dit jaar ook een fietsje en boekjes.
Veel gerief, maar niet onoverkomelijk. Ik denk dat er veel zaken zijn die je ook zou meenemen als je met een klein kind naar een huisje gaat of in een hotel logeert.
Eenmaal ter plaatse was het dat eerste jaar ook wel wennen. Vakantie had tot dan toe synoniem geweest voor luieren en lezen, sporten, cultuur waar en wanneer we maar wilden. Dat wordt anders met een kind, ook als je dat kind overal mee naartoe neemt en als dat kind dutjes doet in de buggy. Je leeft nóg trager. We hadden beiden een stapeltje boeken mee en lezen deden we in shiften of als ze sliep. Dat je vakanties veranderen met de komst van een kind, zal ook wel in huisjes of hotels zo zijn.
Wij vonden -voor ons- kamperen nog steeds de beste optie. Maar iedereen moet daar vooral zijn goesting in doen. Hoe gaan jullie op reis met de kinderen?
Even de telefoon testen.
Lichtje aan, lichtje uit, lichtje aan, lichtje uit, lichtje aan, lichtje uit, lichtje aan, lichtje uit, lichtje aan, lichtje uit, lichtje aan, lichtje uit,...
Spelende spook op een groot hotelkamerbed. (flou artistique)
Pasgewassen spook dat doet alsof ze rustig is
We hebben het zowat allemaal meegemaakt. Uiteindelijk sliep ze overal wel. Soms heel snel, soms duurde het zijn tijd (remember eerste autorit: 1.06u!)
Net zoals vorig jaar sliep ze op de camping in een tentje in de tent. Vorig jaar kon ze nog niet kruipen, dus kroop ze er ook niet uit. Dat was dit jaar wel anders! Ze heeft intussen ook door hoe ritsen opengaan, dus in geen tijd stond ze terug buiten. Door naast de tent stilletjes met elkaar te praten, merkte ze dat we echt wel niet weg waren, werd ze rustig en viel ze in slaap.
Als we op wandel waren, durfde ze wel eens in slaap vallen in haar framerugzak.
De auto is nog steeds hét slaapmiddel bij uitstek. Bij mij trouwens ook. Niets zo slaapverwekkend als het monotone geluid van een rijdende auto. Het Lief reed regelmatig rond met 2 slapende vrouwen.
De tweede week vakantie sliepen we op een kamer. Het Lief en ik elk in een bedje en Anna in haar tentje. Drama, drama! Het kind krijste de ruime regio van Alicante bij elkaar! Bij MAAAAAAMAAAAA wilde ze slapen. Wat doen je dan? Midden in de nacht als gast bij een gastvrije tante en nonkel? Je neemt dat kind bij je in bed en hoopt dat tante en nonkel niets gehoord hebben en rustig kunnen verderslapen. Dat laatste zit er voor jou niet meer in. Het bed is te klein voor een volwassende en en peuter die denkt dat het bed van haar alleen is.
De laatste avond gingen we op hotel ergens halverwege Frankrijk. Een ruime kamer met een tweepersoonsbed en genoeg plaats voor haar tentje. Ze lag nog geen halve seconde neer en het scenario van de dagen ervoor herhaalde zich. Of toch niet helemaal…het gekrijs en geween en geroep wel, maar deze keer bepaalden wij waar ze sliep en niet zij. Om de beurt droegen we haar terug naar haar tentje en zeiden we enkel “Slaapwel, Anna”. Ze probeerde nog eens bij mij, eens bij het Lief, op de duur stond ze gewoon recht en tenslotte bleef ze liggen. Ouders-Anna: 1-0. Het Lief heeft overschot van gelijk als hij zegt: “Wij bepalen wat ze doet of laat, niet zij”, maar het maakt het er wel niet makkelijker op. Ik heb soms zo’n een melig en week moederhart, hé.
Samen met mijn moeder kocht ik Anna’s eerste onderbroekjes. Witjes met een kantachtige meisjesboord. En wit met roze bolletjes. En lichtgroen. En ook goede-kwaliteit-broekjes van Petit Bateau. ’s Anderendaags zou ik er echt aan beginnen: potjestraining. Waarom nog wachten?
Zaterdagochtend deed ik haar dus geen pamper aan, maar een onderbroekje. “Grote meisjes, die gaan op het potje als ze pipi en kaka moeten doen. Pampertjes zijn voor kleine meisjes, hé, Anna?” Ik voelde het, ze begreep het. “Potje, potje”, antwoordde ze.
Wij naar beneden. De pot kreeg een mooi, centraal plaatsje, zichtbaar vanuit zowat elke hoek van de living en de keuken. Het kon niet meer misgaan.
Na het ontbijt, besloot ze te kokkerellen. Ze maakte een tasje thee en riep me. Terwijl ik van gluglu deed, piste zij haar eerste broek vol. “Oei, Anna, wat is er gebeurd? Moet jij pipi doen?” “Ja.” Ik nam een emmer en dweil en kuiste het plasje op. Ze ging even op het potje zitten, maar haar blaasje was leeg. Ze kreeg een nieuwe broek.
En nadien nog een. En nadien nog een. Even later nog een. En nog. En tenslotte nog een. En dan deed ik haar terug een pamper aan.
Serieus, jong, 6 broekjes op een uur of 2.
’t Zal voor nen andere keer zijn. Ze heeft nog een zee van tijd.
Na een weekje camperen in de Pyreneeën, reden we door naar Busot, ergens diep in Spanje. Daar waar we in Camurac ander weer kregen dan we verwacht hadden (12-14°, bewolkt en mistig en regen), kregen we in Busot waar we op gehoopt hadden: stralende zon, een zuchtje wind en iets van een 30°.
We logeerden bij mijn tante en nonkel die 12 jaar geleden het zonnige Spanje uitkozen om van hun pensioen en elkaar te genieten.
En laat die nonkel en tante nu eens een eigen zwembad hebben. Man, zalig dat dat is. Zo tegen een uur of elf in de voormiddag een beetje te warm? Hup, het zwembad in. Na de siesta zin in verfrissing? Hopla, het zwembad in. Opgedroogd en genoeg gelezen, het zwembad in.
Wij deden onnozel met een zaklamp en de sluitertijd van het fototoestel. 
Lakk, mama, huisje. Ja, Anna, een slak heeft altijd haar huisje bij.
Mama paajdje. Ja, Anna, mama is met het paardje gaan wandelen.
Overal bloemen, om de vlinders en de bijtjes te lokken.
Gras, mama. Ja, meisje, de geitjes eten graag gras. PAS OP VOOR JE VINGERTJES, HÉ.
Schrijfsels over Anna en Seppe 