In de wibra koop je voor 2€ gigantische potten stoepkrijt. Ik nam een bende buurtkinderen mee en we trokken naar het pleintje om de hoek. Op zeker moment zaten ze met 11 geconcentreerd te tekenen. er komen dan andere ouders een praatje slaan, sommige buren moeten ineens toevallig buiten zijn en nog anderen glimlachen gewoon.
Ik heb nog geen seconde spijt gehad van deze buurt.
Ze is vanmorgen op boerderijklas vertrokken. Haar buik kriebelde en haar mond stond niet stil. Ik wandelde mee tot aan het station om haar uit te wuiven en ik beet op mijn tanden. De zon scheen, de lucht geurde naar lente en er liep een klas uitgelaten kinderen naast mij…Ik kon toch moeilijk die tranen de vrije loop laten? Wat wordt ze groot.
“Kijk, dat is toch een makkie, mama!”
De oma zou zeggen: “Zie maar dat ge niet valt” en “Pas op voor Seppe zijn vingerkes”
(niet slecht bedoeld, hé, maatje)
Hoewel ik nu full-time werk, neem ik geregeld een vrijdag vrijaf. Ik doe op het gemak boodschappen, zwier wasjes in de machine, maak soep voor een hele week, maar geniet vooral van mijn kroost.
Elke vrije vrijdag mag Anna vriendinnen meenemen na school. Na school, dat is dus knal in de namiddag, om 15u. En zo had ik gisteren 2 extra kindjes thuis. Er werd gekrijt op het teras en verkleed. Ik hoorde dingen als “wij trouwen dan en wij zijn lesbie” en “als ge met mij getrouwd zijt, moogt ge altijd naar mijn borsten kijken”
Op de foto hieronder kijkt Anna geamuseerd toe.
Weet ge nog dat gevoel als je als kind toekwam op een onbekende speeltuin? Dat gevoel van alles te willen uitproberen, zo snel mogelijk? En nadien nog eens uwen toer te willen doen? Natuurlijk al lopend, waarom zou je stappen? Klimmen, glijden, draaien, tollen, vastpakken, scheppen, schommelen,…
Zalig.
Zeg nu zelf, dat is toch megatof om te krijgen? Ik gooi dit nooit vanzeleven in de vuilbak. Dit gaat in de Annadoos.
Het licht in mijn leven, de 3 grootste schatten op een zalige zondagmorgen. Chocoladecroissant en boterkoek van de bakker, versgeperst pompelmoessap en nadien naar de stad. Kuieren, bloemen kopen, flaneren, terrasje doen, naar de beestjes gaan kijken, gids spelen voor de oudste, achter de kleinsten crossen. En de zon op onze bleke velletjes, zalig!
Als je tegenwoordig vraagt of je een foto mag maken, krijg je dit. 
Ze had herfstvakantie en ik een dag verlof. Zij en ik, wij hadden een missie.
We moesten en zouden naar huis komen met een fiets.
Haar vader is bezig met de opstart van een project in Rotterdam. Wij mochten meerijden naar Zwijndrecht en van daaruit zouden we de trein nemen naar Rotterdam. Zij zat vooraan en tetterde honderuit. Ik zat achteraan en viel gewoontegetrouw in slaap tijdens de lange rit.
Ik schoot wakker op de parking aan het station in Zwijndrecht.
We namen de trein en na 20 minuutjes kwamen we aan in het reusachtige en moderne Rotterdam Centraal. Ik diepte het briefje met alle neergepende fietswinkels op uit mijn tas. In mijn andere hand mijn gsm met gps. En wij op schok.
De vierde winkel hadden we prijs; een sexeneutrale fiets. Groot, nieuw, blits. En geen roze, bloemetjes, sterren, prinsesen. Yes!
Nadien nog een zee van tijd tot vaders werkdag gedaan was en hij ons zou oppikken.
Mac Donald’s, Reuzehema, reuze H&M, snoepwinkel, speeltuin, ze kreeg het hele pakket.
En ik genoot van mijn grote dochter.
Schrijfsels over Anna en Seppe 