Ik schreef het al eerder dat ik zwaar fan ben van kindjes dragen. Neen, niet op je arm; een kilo of tien, dat voel je snel.
Neen, in een draagdoek of draagzak. We mogen de ergobaby van een buurvrouw lenen en het was een schitterend idee om het ding ook mee te nemen op reis.
Dit jaar trokken we naar Oostenrijk, voor een echte berg en wandelvakantie. Seppe zat hoog en droog, keek rond of viel gewoon in slaap. Soms op onze buik, soms op onze rug.
Ik heb nog niet verteld over Warre en zijn familie!
Na enkele dagen camping in Orange kwam er een Belgische auto ons terreintje voorbijgereden. Een jong koppel met twee kindjes. We geraakten aan de klap en ze bleken ook in Gent te wonen, ook dichtbij het station. Hun zoontje Warre was enkele maanden ouder dan Anna en kwam regelmatig eens een kijkje nemen bij ons.
Vlak voor ze vertrokken (ze bleven maar 1 nacht) raakten we terug aan de klap. En we bleven maar babbelen, tot ze zeiden dat ze nu echt wel naar hun gereserveerde camping in Avignon moesten vertrekken. Aangezien wij die dag een bezoekje gingen brengen aan Avignon, was het rap beslist; er werden gsm-nummers uitgewisseld en we spraken af om 16u op het plein voor Palais des Papes.
(noot tussendoor: meestal zijn wij de meest associale mensen op reis, ons drietjes en dat is het)
We trokken een hele middag op met elkaar. En maar tetteren, het klikte echt wel. Geen ambetante stiltes ofzo. Het werd avond en het plein voor het Palais des Papes kwam volop tot leven. Overal schreeuwden theatergezelschappen om aandacht, er waren vuurkunstenaars, mimespelers. We zochten een restaurantje en dronken op de kennismaking.
Warre en Anna speelden intussen hun eigen act. Samen op de stoep, “CENTJUUUUUS” roepend. :-)
We spraken intussen al enkele keren af in Gent en het blijft altijd even wijs. Warre en zijn familie zijn bijzonder toffe mensen die we op een bijzonder toffe manier leerden kennen.
Terwijl moeder en vader zich een glas aanschaften en overal wijn gingen proeven in een Provençaals dorpje, genoot Anna van haar appelsap.
Vader en dochter bij de forellenvijver
Moeder en dochter bij het scriptorium
We gingen op reis naar de Bourgongnestreek. Al maanden checkte ik af en toe het weer in die mooie Franse wijnstreek.
Altijd beter dan hier. Tot we daar toekwamen en het daar regende, opklaarde, regende, opklaarde, regende, regende, regende. Misschien viel er wel een ietsiepietsie minder water uit de lucht dan in België en was het strikt genomen ook wel beter dan in België…
Voor de allereerste keer in ons 12-jarig campingbestaan, waren we blij dat er op de camping animatie was. Niet echt animatie voor ons (bespaar mij daarvan!), maar activiteiten voor onze dochter. Zo kwam er op een avond een clown optreden. Een andere keer kwamen er ’s ochtends enkele tieners van de plaatselijke manège met 4 pony’s het terrein op. De kinderen konden voor 1€ een ritje maken. “Ach kom, waarom niet”, dachten we. We waren niet alleen: zo’n 100 andere kinderen hadden er ook wel zin in. Wij kregen nummertje 96. We lieten het niet aan ons hart komen en wachten geduldig onze beurt af.
Toen het Anna’s beurt was, straalde ze. Op.een.echt.paard!
Even de telefoon testen.
Lichtje aan, lichtje uit, lichtje aan, lichtje uit, lichtje aan, lichtje uit, lichtje aan, lichtje uit, lichtje aan, lichtje uit, lichtje aan, lichtje uit,...
Spelende spook op een groot hotelkamerbed. (flou artistique)
Pasgewassen spook dat doet alsof ze rustig is
Na een weekje camperen in de Pyreneeën, reden we door naar Busot, ergens diep in Spanje. Daar waar we in Camurac ander weer kregen dan we verwacht hadden (12-14°, bewolkt en mistig en regen), kregen we in Busot waar we op gehoopt hadden: stralende zon, een zuchtje wind en iets van een 30°.
We logeerden bij mijn tante en nonkel die 12 jaar geleden het zonnige Spanje uitkozen om van hun pensioen en elkaar te genieten.
En laat die nonkel en tante nu eens een eigen zwembad hebben. Man, zalig dat dat is. Zo tegen een uur of elf in de voormiddag een beetje te warm? Hup, het zwembad in. Na de siesta zin in verfrissing? Hopla, het zwembad in. Opgedroogd en genoeg gelezen, het zwembad in.
Vlak voor ons verlof kochten we een heel compact en licht reisbedje voor Anna voor in onze tent. Ook Lien schreef erover.
Het was echt een tentje in een tentje. Alleen die rits toe, dat vond ze niet zo leuk. Op deze foto is ze aan haar siesta bezig. Veel tuutjes zodat ze er in haar slaap altijd wel eentje vindt. En veel knuffels; meneer Roger, Magda de Muis en Bei-ei-eitsy het Schaap.
Tja, zonder tanden lijkt me dat bijzonder ambitieus…
Het kind is zot van korstjes brood. Ze wordt bijna euforisch als ik haar tijdens het ontbijt eentje aanbied. Je weet wat ze zeggen…van korstjes krijg je…
Schrijfsels over Anna en Seppe 