Waa-aarme daa-aagen, ik hou zo van die warme daa-aagen.
Maar echt. Kinderen in hun blootje of bijna blootje (nee, de pamper blijft AAN, Seppe), die spelen met water, samen in de hangmat kruipen en boekjes lezen.
Af en toe onderbroken door een potje aardbeien of een ijsje of een verse lading boeken halen.
Ik ben al jaren fan van Baba Babywear. Ik koop al jaren jumpsuits en kleedjes. Ze hebben toffe prints, het is degelijk gerief en het is betaalbaar. De eerste keren kwan ik ze tegen op de één of andere markt in Gent, dan op Petit Bazar en nu koop ik al jaren via hun webshop. Hun prijzen zijn gestegen, dat zeker, maar ga af en toe eens piepen bij outlet, daar zitten echt nog heel toffe spullen.
Zeg nu zelf; die salopet is toch de max? “Appetje”, zegt hij.
Aha, samen op de foto. Eindelijk loopt er niemand weg en kijkt iedereen in de lens.
Het licht in mijn leven, de 3 grootste schatten op een zalige zondagmorgen. Chocoladecroissant en boterkoek van de bakker, versgeperst pompelmoessap en nadien naar de stad. Kuieren, bloemen kopen, flaneren, terrasje doen, naar de beestjes gaan kijken, gids spelen voor de oudste, achter de kleinsten crossen. En de zon op onze bleke velletjes, zalig!
Vorig jaar kreeg ze in het voorjaar een paar Crocjes. De hele zomer en nazomer heeft ze er deugd van gehad. Het waren de eerste schoenen die ze zelf aan en uit kon doen. Maatje 4-5 was nu echter te klein en ik zocht naar een groter paar. Die vond ik na een poosje zoeken bij Torfs…in diarreebruin. :-(
Toch maar niet, dus. Op de site van Crocs vond ik alle kleuren van de regenboog. En de prijs (crocs + verzndingskosten) is dezelfde als in de winkel. Dus als u diarreebruin ook niet mooi vindt, u weet waar u moet zijn.
Ik heb zo’n zin in lente, ge kunt u dat niet voorstellen. Gisteren was het eens niet aan het regenen toen ik de dochter ging halen in de kreisj. Ter plekke bleek het kind nog over tonnen energie te beschikken.
“De speeltuin”, schoot door mijn hoofd. Veel overtuigingskracht was er niet nodig.
Klimmen, glijden, op van die paardjes (met een dikke veer onder) om te wiebelen, schommelen, toch eens proberen op de grote glijbaan,…
Het was fris, maar dat deerde haar niet. Haar pasgekochte ecru broekkousen waren pottezwart, maar dat kon mij niet schelen.
Ik vreesde voor een peuterpuberteitcrisis toen ik naar huis wilde gaan. Ge kent dat wel, hé, trillende onderlip, gevolgd door gebleit, gebrul en de banaan-move. Maar toen ik zei: “kom, Anna, we gaan naar huis. Papa is helemaal alleen thuis. Hij vindt dat niet leuk, we gaan snel naar papa”, toen keek ze mij ernstig aan. Ze ging gedwee mee naar de buggy en zei stilletjes: “Papa alleen, papa wenen”.
Mijn eerste paar zomerschoenen zijn gekocht, de eerste werken in de tuin zijn gebeurd, de zon schijnt vollenbak en om het lentegevoel compleet te maken, kocht ik mijn eerste tête-à-tête.
Schrijfsels over Anna en Seppe 