Al gezien? Daar, rechts van deze woorden ->
Ons spook wordt binnenkort 2 jaarrrrr.
Maandelijks archief: oktober 2010
Want als ze lacht
Want als ze lacht breekt de hele hemel open
echt, ik waan me in de tropen, ’t is echt machtig als ze lacht
als ze lacht baad ik uren in de zon
ik wou dat ik dat voor haar kon
wat zij voor mij doet als ze lacht…
Wimpers, Sjampoo en Badeend
En meer moet er vandaag niet gezegd worden.
Het papalied
In augustus van Anna’s papa enkele dagen op reis met een groep maten. Als verrassing probeerde ik Anna een liedje aan te leren, het papalied. Verder dan de eerste zin, kwam ze toe niet. Nu, twee maanden later, zingen wij nog steeds het papalied. En ze kan het helemaal alleen.
Papa hier,
Papa daar,
Papa,
Oh, ik zie u graag.
http://player.vimeo.com/video/15903134
Het papalied from Juffrouw Baele on Vimeo.
ps en weer zit ik te sukkelen met knippen en plakken van linken en embed ik codes en toch komt er geen filmpje rechtstreeks op mijn blog.
Verf in haar gezichtje: fase 2
Het kriebelde een beetje naast mijn neus. En juist boven mijn lip en tussen mijn ogen en toen heb ik maar overal een beetje gewreven.
Verf in haar gezichtje: fase 1
Nen Anna Baele
Sjokkolala
Dat is dus echt iets dat in de genen zit, die voorkeur voor chocolade. Anna’s papa is verzot op chocolade.
Deze namiddag mocht de dochter de moeder assisteren bij het maken van een kant-en-klaar chocoladegebak. Ge kent dat wel: neem het pakje poeder, kluts er nog 2 eieren bij en een kwak water en roer. Even oven en klaar. En daar hebt gij assistentie bij nodig, hoor ik u denken. Ik vind het erg leuk om haar bij zo’n dingen te betrekken. Ze doet dat echt graag, mij helpen. Zij kreeg een klein kloppertje, mocht het water erbij gieten, overscheppen in de bakvorm, enz.
Ze had nog maar net het poeder in de kom gegoten en haar oogjes begonnen te blinken: “Sjokkolala, mama”. De eitjes gingen erbij en het water. Nog voor ik iets kon zeggen, dook haar wijsvingertje in het beslag. En nog een vingertje. En nog één.
Fietsje
Als ik Anna wil meenemen op de fiets, kondig ik dat al aan in de living. “Kom, Anna, we gaan rijden met de fiets”.
Steevast volgt er dan: “Anna fiets?”
En ik dan weer: “Neen, Anna, we gaan met de grote fiets, met mama’s fiets”.
Dat allemaal om te vertellen dat ze erg graag met haar fietsje rijdt. Ze kreeg het vorig jaar van Nonkel Steven en tante Nicky. Er zijn nog kindjes die dit een tof fietsje vinden.
In het STAM…
...doet iedereen witte sloefjes aan en kan daarna zijn eigen huisje zoeken.
...bouwde ik effe een replica van de Sint-Niklaaskerk in legoblokjes.
...heb je een tuin en daar poseerde ik voor mijn moeder met mijn nieuwe koetjescollier.
...vond ik twee gelijkgestemde zielen die óók graag taartjes maken met kiezelstenen.
Schrijfsels over Anna en Seppe 
