Schuif

We hebben sinds vorig jaar een nieuwe keuken. Met nieuwe kasten, greeploos, wit, prachtig.
Maar niet poepschuiverproof. Seppe boy had al snel door dat een duwtje tegen de kast resulteerde in een openspringende kastdeur.
Ik hoorde al eens glas sneuvelen en kon nog net beletten dat hij het kapotte wijnglas aan zijn lippen zette.
Als ik in de keuken ben, wordt hij consequent aan “zijn” schuif gezet. Vol bekers, diepvriespotten, plastieken deksels, waar hij naar hartenlust mee kan kloppen, gooien en smijten.

Poppenbuggy

Steekt uw broer anders ne keer in de poppenbuggy.

Ik heb een boon voor hem

En meer bepaald een sperzieboon. Omdat ik niet kan kiezen, krijgt ge ze allemaal.

Chicken pox

Dat zijn echt vuile beesten, die windenpokken. Ge stipt meer dan 200 pokken aan met wit spul, ge laat het kind niet krabben (niet doen, liefje, niet krabben, allez, probeer eraf te blijven,…), en dan houdt ze 1 echt litteken over aan die vuile pokken. Knal op haar voorhoofd, op dat gave gezichtje.
Zij vindt het eigenlijk wel leuk, nu heeft ze ook zo’n littekentje op haar voorhoofd, net zoals mama. :-)

 

 

Gekke bekken

Spontane foto’s van een 5-jarige maken…slaagt u daar in?
Anna heeft een soortement poseeruitdrukking. Op haar gezicht komt dan een soort van glimlach en ik denk dat ze zich op dat moment een Disneyprinses waant.
Andere keren kan ik per toeval de echte, dagdagelijkse Anna vastleggen. En nog andere keren is het gewoon gekkebekkentijd :-)

Sex

Mama, wat wil sex zeggen.
Tijd winnen…waar heb je dat gehoord?
Op tv, bij spiderman.
Hè? Ik moet haar beter in de gaten houden…zucht…euh…dat is als 2 grote mensen elkaar een knuffel geven in hun blootje.
Fier op mezelf omdat ik iets zei dat nog wel mooi klinkt
Mama?
Ja, liefje.
Maar dat wil ook zeggen “zes, hé.”
Verdwaasde blik…besef…ik heb hier eigenlijk iets uitgelegd dat niet had gehoeven!
Ah, six! Ja, dat willen zeggen “zes”.

En begin nu niet over “waar zat gij met uw gedachten, hé”
Ik durf wedden dat ge zoudt geantwoord hebben “ik zal u dat later ne keer uitleggen, kind”
Of niet?

Seppe

Anders dan bij Anna wisten we deze keer wél dat Seppe een jongen zou zijn.
Een hele poos geleden, ik moet zo’n 16 weken zwanger zijn geweest, ging ik naar de huisarts. Ze vroeg – om mij plezier te doen- of ze eens naar de harttonen van de baby moest luisteren. Graag, dat is altijd wel wijs om te horen, zeker omdat ik toen nog geen baby voelde bewegen. En maar zoeken, en niks horen. En nog eens proberen. Tot ze zei “dit is niet normaal, je moet naar de spoed”. Ik sloeg eerst alle kleuren uit en vond al snel mijn koelbloedigheid. Het lief werd opgetrommeld en wij naar Maria Middelares. Geen gynaecoloog te bespeuren en doorverwezen naar een privépraktijk. Met een overvolle wachtzaal. Ik liep zowat de muren op. Gelukkig mochten we ertussen. De gynaecoloog deed een echo en zag een baby bewegen en hoorde een hartje kloppen. Ik begon te bleiten van colère en opluchting. Toen ze plots vroeg of we het geslacht wilde weten, riep ik “JA!”. Dat het lief geen inspraak had en de 4jarige dochter erbij zat, kon me op dat moment echt niet schelen.
Een jongen dus.
Wat Anna dan weer de reactie ontlokte “Neen, ik wil geen broer. Neen, ik wil een zus. Echt, ik wil een zus.” De sfeer zat weer ok :-)

Onze meisjesnaam, Alice, mochten we opbergen. Ik begon te zoeken naar namen en mailde lijstjes door naar mijn lief.
Cas werd al gauw afgeschreven. “Hahaha, dan kunnen ze later zeggen “van het Casje naar de muur”. (Okay, dan)
Evenals Otis “Dat is een merk van liften”. (Jaja, komt gij anders ne keer met een voorstel)
Ik mailde “Sig, Stig, Sep”.
“Sep”, antwoorde hij, “maar nog beter Seppe”.

deze foto werd exact een jaar geleden genomen.

Het verhaal van het geboortekaartje

En dan…bijna 11 maanden na de geboorte van onze tweede spruit…het verhaal van het geboortekaartje.
Voor Seppe mocht het iets zelfbedacht zijn.

Het stofje
Een Jeroen Meus-achtig vichy-stofje. Gekocht op een stoffenspektakel. Ik op het stoffenspektakel, terwijl ik amper weet hoe ik het naaimachine in het stopcontact moet steken.

De naam
De naam wisten we al. En door Anna geschreven, zonder dat ze wist wat ze schreef.

De spruiten
Op de kaartjes van beide kinderen hebben we het over spruiten, vandaar spruiten op de foto. Maar dan…de zoektocht naar spruiten. Ik had al een afspraak bij An Nelissen voor de foto.
Enkele dagen ervoor ging ik naar de groentenboer voor een zakje spruiten. “Sorry, maar dat is het seizoen niet, jong, daar gaan we u niet mee kunnen helpen”. “Geen probleem, groentenboer, dan ga ik wel naar Delhaize,” dacht ik. Maar in Delhaize ook niet. En in de Carrefour ook niet. En in de Colruyt ook niet. En bij het ISPC ook niet. En bij den Turk bij Sint-Jacobs ook niet. En op de veiling ook niet. Ik probeerde nog een oproep via facebook met de vraag of iemand een zwangere vrouw kon helpen aan spruiten (en ik stak het op een zwangerschapsgoestje).
MAAR SPRUITEN ZIJN ZOWAT DE ENIGE GROENTE WAAR ER ECHT EEN SEIZOEN VOOR IS.
Ge kunt bonen uit Kenia kopen in de winter, Granny Smith uit Kaapstad in de lente, aardbeien uit Spanje in de winter, maar SPRUITEN KUNT GE GEDURENDE ENKELE WEKEN NERGENS VINDEN.
Ha, zo leuk, ik zat met mijn afspraak bij An net in die weken.
Er kwam net geen zwangerschapsbleiting van en ik kocht in het geebeetje een zak diepvriesspruiten.

De foto
An nam wel 600 foto’s van 2 spruiten op een JeroenMeusachtig tafellakentje. In haar tuin.
Nadien kregen we 20 foto’s van 2 spruiten, waar we deze uitkozen.

 

 

Ik heb die gemaakt

Mijn god, wat vind ik haar mooi. Jaja, mijn kind, schoon kind, ik weet het. Ik zeg het vaak tegen mijn lief, als we de kinderen in de gaten houden, zonder dat ze het zien “wij hebben die gemaakt, jong…”

Als ik serieus wil kijken dan doe ik dat toch gewoon.

Ik ben het nog niet vergeten, hoor, dat baby’tje dat niet wilde lachen. Hij kan nog altijd keiserieus kijken.