Haar 4de verjaardag vierden we op verplaatsing. Onze living en keuken waren/zijn nog steeds niet bewoonbaar, dus we weken uit naar Zomergem.
Moeder en vader kochten taart en de genodigden hadden kadootjes bij. Anna kreeg:
Er worden hier Sinterklaasboekjes gelezen, liedjes gezongen en filmpjes van “Dag Sinterklaas” gekeken. Misschien ben ik er wel te vroeg mee begonnen, maar dat is de schuld van die grote intocht van Sinterklaas in Antwerpen. Tussen twee grote wandelingen in de Ardense bossen door, keek ik heel die show uit. Zalige tv.
Enkele bedenkingen
* ik vertelde Anna over het schoentje en de wortel en de schouw en zwarte Piet. Vanaf welke leeftijd heeft een kind door dat er door een schouw zonder gat nooit een zwarte Piet kan komen?
* als ik haar vraag wat de Sint moet meebrengen, grijnst ze en zegt “Chocolaaaa”.
* De Sint gaat Anna’s tuutje meenemen. In ruil voor chocola en speelgoed, maar dat laatste hoort ons Anna precies niet. Ik vind het zo triestig dat het kind die tuut moet afgeven. Onlangs vroeg ze heel lief “Mama, het tuutje van de crèche (haar blauwe tuut) niet aan Sinterklaas geven, hé?”. “Krak”, zei mijn hart. “Afgeven, die handel”, zei mijn verstand. Haar tandjes staan er nu al een beetje scheef van, ook al tuut ze enkel bij het inslapen en trek ik de tuut uit haar mond als ik ga slapen.
* Ondertussen kocht ik haar kadootje; een kassa van Fisher Price. Eén van de klassiekers van het speelgoedmerk waar ook ik als kind mee gespeeld heb.
* Ze krijgt ook nog een boek van Guido Van Genechten.
* En chocolaaaaa natuurlijk :-)
3/11/11. De dag dat Anna drie jaar werd. De eerste verjaardag die ze beseft en waar ze naar uitkeek. De eerste verjaardag dat ik vooral aan het “nu” moest denken en aan Anna en niet zozeer aan de weeën, de bevalling, de roze wolk.
Een kinderhand is gauw gevuld, dat schreef Kruimels ook al. Ballonnen aan haar stoel, een kadootje, chocomelk bij het ontbijt ipv gewone melk.
Later volgt meer.
De eerst 2 jaar van haar leven zeiden kadootjes haar weinig of niets. De strikjes errond, ja, maar het het plezier van het papier wegscheuren en je kado tevoorschijn toveren, dat zei haar niets.
Wat een contrast met nu…
Anna had het pakje zien liggen en opengefutseld. Ik deed er een nieuw papiertje rond en nog eentje. En nog eentje. Waarschijnlijk veel te veel postzegels, maar ik zou niet willen dat mijn slachtoffer portkosten zou moeten betalen.
Vorige week vrijdag kwam de Sint langs voor de kinderen onder/van de collega’s.
Ze was er totaal niet bang van, zoals ik had verwacht. Toen de Sint met zijn twee Pieten zijn entree maakte, wandelde ze er achter en bleef op ongeveer een halve meter van de Sint staan. Toen die zich met een zwier op zijn troon zette, maaide hij haar bijna mee.
Maar toen… Anna was het eerste kindje dat werd afgeroepen. Hij vertelde dat Anna toch wel heel goed haar mama helpt en heel mooi liedjes kan zingen, maar hij wist ook te zeggen dat ze niet met eten mocht gooien en alijtd haar korsten moest opeten. Toen kroop die felle dochter van mij op mijn schoot en piepte ze “Anna beetje bang“.
Het kado dat erop volgde, maakte veel goed. Ze begon het terstond uit te pakken en je zag dat ze het de max vond.
Petit Bazaar was als een winkel op de eerste dag van de solden. Volk! Wriemelende vrouwen! Veel input! Overal het gevoel dat je net te laat bent en dat diegenen voor jou met het mooiste gaat lopen!
Petit Bazaar was ook een Lief dat helemaal zen bleef terwijl wij (zus en ik) ons tussen de kraampjes begaven.
Petit Bazaar was ook een potje geld afgeven aan de moeke van de 5 weken-oude Marcel. Een potje geld dat we hadden samengelegd met de collega’s en waarmee de moeke in kwestie haar gang kon gaan.
Petit Bazaar was ook passeren langs de stand van An Nelissen en Bob de Animator. Anna was danig onder de indruk van de clown en kreeg een plooiballon. En nadien ging ze op de foto met haar meter.
Ze maakte haar tweede moederdagkadootje in de kreisj. Voor het tweede jaar op rij werd ik er helemaal week van. Een foto met kadertje en een versje. Achteraan helemaal door haar beschilderd.
Ik-die nooit iets win- heb iets gewonnen. En wat voor iets!
Een tijdje geleden reageerde ik op de give away van Prutsen.
Ik schreef: “Dat schortje is prachtig! Ook het smockkleedje is heeeeel mooi. Mijn dochter is een maandje en een week ouder dan kleine Pruts, maar heeft jammer genoeg geen mama die goed overweg kan met naald en draad. Ik doe graag mee met de wedstrijd!”
Ik hoopte zo erg dat ik ging winnen, maar 69 reacties waren er wel erg veel. De kans was toch wel erg klein, hé.
Maar neen, enkele dagen later publiceerde Prutsen dat ik gewonnen had. Er werd wat hen en weer gemaild en ik mocht mijn voorkeur voor model en stofje en stijl doorgeven. Echt waar, ik vond het de max. Curieus dat ik was!
Vorige week zat er een pakje in de bus. Een mooi pakje met een nog mooier kleedje. Het is de goede maat en ons meisje staat er beeldig mee.
Bedankt, Prutsen!
Schrijfsels over Anna en Seppe 
