Wist je dat:
De titel is by the way een verwijzingen naar een heel erg leuke blog.
Haar babybedje werd gisteren omgetoverd tot een grotemeisjesbed. Ze kan nu zelf in haar bed springen. En er ook uit (maar dan vergeet ik nu even)(*).
Zaterdag, voor haar middagdut, beloofde ik haar dat we samen van haar bed een grotemeisjesbed zouden maken. Maar alleen als ze flink zou slapen. En dat deed ze, wel 3 uren aan een stuk. Toen ik heel voorzichtig kwam piepen, sprong ze recht en zei luid “MEISJESBED!”.
Zo gezegd, zo gedaan. We gingen samen in de weer met vijzen en sleutels en ze heeft nu een echt grotemeisjesbed. Ze vindt het de max en gaat tussen het spelen door even in haar bed liggen.
(*) Zondagmiddag hoorden we plots een luide bonk door de babyfoon. Ze ligt eruit, dacht ik. Maar neen, ons miss stond gewoon recht, naast haar bed, aan de tafel met boekjes. Ze schrok dat ik er plots ook stond en lag in “ne wiet” terug in haar bed.
Anna heeft de kaap van 2,5 jaar overschreden. Officieel mag ze naar school. Het is nog even wachten op het volgende instapmoment, dat is op 6 juni. Dat is D-day, voor onze meid, die dan een kleutertje wordt.
We lezen al boekjes over school en ze weet de school ook al zijn. We namen al een kijkje op de speelplaats. Ze weet ook dat Ada, Pierre en Ina niet meer naar de creche komen, omdat ze naar school gaan.
Volgende vrijdag mogen we een uurtje gaan kennismaken met de juf en de klasgenootjes. Mama en papa mogen mee.
Ik ben zo benieuwd!
Moeders en vaders van schoolgaande jeugd, hebben jullie tips of raadgevingen? Wat is aan te raden met zo’n kleutertje? Wat zou je nooit meer opnieuw doen? Wat zit er in het boektasje? Eten jullie kindjes warm op school? En eten ze echt? slapen ze nog ’s middags? En is het echt waar dat ze ’s avonds geen sjiek niet meer waard zijn?
Ik ben ervan overtuigd dat Moeder Natuur zich vergist heeft. Ze is namelijk vergeten om borelingen en babies de natuurlijke gave van het snuiten mee te geven. Je ziet het piepkleine neusje van je ukje vol snot zitten en het enige dat je kan doen is het overtollige ervan vegen. Of in de weer gaan met een neuspeer, een ding dat door diezelfde uk het equivalent is van een marteltuig (af te leiden aan de hoeveelheid geproduceerde decibels).
Het merendeel van die gele en groene en heldere smurrie blijft dus gewoon in dat neusje zitten. Die miljarden bacterieën zingen luidkeels “…en we gaan nog niet naar huis, belange niet, belange niet…”.
Maar stel je voor dat die boreling – met de zelfde evidentie als zijn duim naar zijn mond brengen – zijn wijsvingertje naar zijn ene neusvleugeltje zou brengen en krachtig zou kunnen snuiten… Dat zou toch de max zijn! Winters zouden niet langer synoniem zijn voor snotseizoen.
Anna heeft het pas sinds kort echt onder de knie, en dan nog alleen als ze echt zin heeft. Want de zin “Kom, ik ga uw snotties pakken” betekent voor haar nog te vaak “Ik ga nu keihard weglopen”.
Snotties pakken…
Kijk, papa, dikke snotties!
Ons huis heeft sinds een dikke week een nieuwe bewoner; Monika. Negen weken jong, van het vrouwelijk geslacht (anders zou Monika toch een rare naamkeuze zijn, newaar?) en afwisselend fris dartelend en ongegeneerd lui.
Het Lief en ik hadden vroeger ook katten. Verhuizen, wonen op een appartement, zwanger zijn zonder immuniteit voor toxoplasmose en wennen aan het ouderschap deden ons de aanschaf van een kat uitstellen. Maar de tijd was rijp. Anna’s tante Heidi had connecties en we reserveerden een vrouwtjespoes. En dan de naam… Vroeger heetten onze katten Oscar en Yvonne (bleek achteraf Yvan te zijn, maar soit), wat zou het nu worden? Anna kwam met de oplossing: Monika. Net zoals één van de katten in haar groot prentenboek.
Anna is zo ontzettend enthousiast dat het katje vaak het zekere voor het onzekere kiest en achter de zetel duikt. Maar minstens 1 keer per dag gaan we samen in de zetel zitten en dan mag Monika op de schoot bij Anna. Ze zet zich dan helemaal kaarsrecht, schakelt over naar een ernstige blik en streelt Monika zachtjes over de rug. “Kriebelt, hé , mama“, zegt ze zachtjes terwijl ze haar neus in de pels drukt. Of “Kijk, mama, ieniemini staartje“. En ook “Monika snor, hé. Papa ook snor, hé“.
Handjes klappen
Neusje pakken
Oogjes toe
KIEKEBOE!
Sommigen doen het nooit, anderen komen er amper toe. Ik doe het elke dag: flossen.
En dikwijls hoor ik dan een fijn stemmetje vragen: “Mama, Anna ook draadje!”
wantrouwig
effe gapen
Anna, kijk eens boos. En eens blij. En eens verdrietig. En eens bang.
Schrijfsels over Anna en Seppe 