Haar babybedje werd gisteren omgetoverd tot een grotemeisjesbed. Ze kan nu zelf in haar bed springen. En er ook uit (maar dan vergeet ik nu even)(*).
Zaterdag, voor haar middagdut, beloofde ik haar dat we samen van haar bed een grotemeisjesbed zouden maken. Maar alleen als ze flink zou slapen. En dat deed ze, wel 3 uren aan een stuk. Toen ik heel voorzichtig kwam piepen, sprong ze recht en zei luid “MEISJESBED!”.
Zo gezegd, zo gedaan. We gingen samen in de weer met vijzen en sleutels en ze heeft nu een echt grotemeisjesbed. Ze vindt het de max en gaat tussen het spelen door even in haar bed liggen.
(*) Zondagmiddag hoorden we plots een luide bonk door de babyfoon. Ze ligt eruit, dacht ik. Maar neen, ons miss stond gewoon recht, naast haar bed, aan de tafel met boekjes. Ze schrok dat ik er plots ook stond en lag in “ne wiet” terug in haar bed.
Schrijfsels over Anna en Seppe 