De meter van mijn dochter wordt zelf moeder. Mijn zus is zwanger.
Wat heb ik hier naar uitgekeken! Vrouwenklets, moederklets, samen moe zijn, samen klagen, tips uitwisselen, samen blij zijn voor kleine en grote stappen,…
Kunnen jullie het lezen, wat Anna in haar agenda schreef?
Al een geluk dat ik het niet gedaan heb, he. Zo een warm, slapend boeleke, dat is toch echt om op te eten.
Anna is 2 jaar en 1 maand het enige kleinkind in de familie geweest, zowel langs mijn kant als langs de kant van het Lief.
Maar nu niet meer: Anna heeft sinds gisteren een neefje. Omdat pasgeboren babietjes en hun overgelukkige ouders heel erg leuk zijn om te bezoeken, gingen we gisteren al een kijkje nemen.
De jongeman in kwestie is heel klein (Anna is ook ooit zo geweest!?) en lag vredig te slapen. Hij lijkt een beetje op Anna, maar is toch duidelijk anders.
De vader en moeder straalden. Als ik het licht had uitgedaan, had ik ze waarschijnlijk nog zien blinken, zo trots zijn ze op hun zoon.
Anna en haar neefje; ik kijk nu al uit naar hun avonturen!
Een babietje dat rustig aan het drinken is. En een mama die aan het genieten is.
Exact twee jaar geleden.
Let u vooral op de gsm en het boekje. Jawel, ik noteerde elke keer heel precies wanneer ze dronk, hoelang en aan welke borst.
Ik denk geregeld terug aan twee jaar geleden, als ik hoogzwangere collega H. zie. Man, ik telde echt af naar dat zwangerschapsverlof.
Ik schreef toen dit in mijn zwangerschapsdagboek:
Lieve pruts,
Nog 5 dagen werken en ik ben thuis. Ik zit boordevol plannen: envelopppen halen en schrijven, kastje schilderen, meter met breiwol bezoeken, meubels in elkaar steken,…
En rusten.
Je neemt intussen zoveel plaats in dat het voor je mama niet zo comfortabel meer is. Slapen doe ik op mij zij, met steun van een kussen en worstie. Aan een buro stilzitten is na een paar uur een marteling voor mijn rug. Je stampt steeds op het zelfde plekje (rechts tg mijn ribben) en soms ook knal in het middel van mijn buik. Keihard.
Ik heb regelmatig harde buiken. Kortademigheid hoort er intussen ook bij. En mijn maag…pfff.
En ik ben verschrikkelijk emo; ik zou bleiten voor ne niet.
Ik zag er toen zo uit:
Valt het op dat het terug begint te kriebelen?
De laatste weken zag ik dat mijn kleine meisje helemaal niet meer zo klein was, zeker als je haar zag tussen de anderen in de kreisj. Sommigen hadden net geleerd om te rollen, anderen zaten sinds kort zelfstandig neer, nog andere begonnen te kruipen. Anna en haar vriendje Theo waren echt wel de grote wildebrassen, die overal over (ja, ook over andere kindjes) klommen, liepen, vielen,…
Op 1 februari zou overgaan naar de peutergroep en werd Christ’l haar nieuw verzorgster. ‘k Vond het spannend en een beetje raar. En ook wel ongerust; Anna tussen die grote kinderen????
Op die eerste februari gingen we toch nog even dag zeggen tegen Karen die al die maanden mijn meisje verzorgde, knuffelde en blij maakte. Ik had cake-jes gebakken en iets gemaakt met foto’s dat Anna mocht afgeven aan Karen. Ook Isabel kreeg een speciaal kaartje.
Ik moest echt vliegenvlug zijn. En zelfs dan waren er nog veel beelden niet helemaal zoals ik bedoeld had.
Mini, hé. Kijk eens hoe de oma glundert.
Babyfeestjes zijn lastig! En moe dat ik dan ben…
’t Was wijs. Bijgekletst met meester Jacky en zijn madam. Gekeken naar een slapend feestvarkentje. Nand en zijn papa gezien en met Teun Ten Doornherinneringen opgehaald. Wijs. Eigenlijk de eerste wijze babyborrel ever.
Schrijfsels over Anna en Seppe 
