Potjes, pis en kak: deel 3

Mijn vorige pis-en-kak-postje dateren alweer van deze zomer. In augustus probeerde ik Anna heel even zonder pamper te laten rondlopen. Zonder succes.

We zijn 4 maanden  verder en Anna is intussen 25 maanden. Als we in de bakamer waren of ik ging naar het toilet, deed zij mee.  Soms had ze eens geen zin, maar niks hoefde, dus alles was ok. Net zoals Trijntje, liet ze me ook weten als ze in bad zat dat ze naar toilet moest. De wijze woorden van Katrien, een veel meer ervaren moeder dan ik, lieten me besluiten om het nog eens te proberen.

Ik kleefde een groot, groen blad op de deur naar de keuken en maakte er een kalender van. Een vakje voor elk van mijn 21 verlofdagen. Voor elke natte broek of plasje op de grond zou ik een wolkje met regen tekenen, voor elk plasje in de pot, mocht zij een stickertje kiezen en kleven. De pot verhuisde van de badkamer naar de living en ik legde er een stapel boekjes naast.

Vandaag zijn we gestart. Anna kreeg een onderbroekje aan, speciaal voor grote meisjes. Haar winterpantoffels bleven op het rek staan en ik deed haar Crocjes aan.

De voormiddag werd ingezet met twee wolkjes op de kalender. Maar nadien maakte ze precies een klik in haar hoofd. Tijdens haar spel riep ze ineens: “Plasje” en ze haastte zich naar haar potje.

Balans van de dag: twee wolkjes en 5 stickertjes. We zijn zó trots op ons meisje!

Advertenties

Potje, pis en kak: deel 3

Samen met mijn moeder kocht ik Anna’s eerste onderbroekjes. Witjes met een kantachtige meisjesboord. En wit met roze bolletjes. En lichtgroen. En ook goede-kwaliteit-broekjes van Petit Bateau. ’s Anderendaags zou ik er echt aan beginnen: potjestraining. Waarom nog wachten?

Zaterdagochtend deed ik haar dus geen pamper aan, maar een onderbroekje. “Grote meisjes, die gaan op het potje als ze pipi en kaka moeten doen. Pampertjes zijn voor kleine meisjes, hé, Anna?” Ik voelde het, ze begreep het. “Potje, potje”, antwoordde ze.

Wij naar beneden. De pot kreeg een mooi, centraal plaatsje, zichtbaar vanuit zowat elke hoek van de living en de keuken. Het kon niet meer misgaan.

Na het ontbijt, besloot ze te kokkerellen. Ze maakte een tasje thee en riep me. Terwijl ik van gluglu deed, piste zij haar eerste broek vol. “Oei, Anna, wat is er gebeurd? Moet jij pipi doen?”  “Ja.” Ik nam een emmer en dweil en kuiste het plasje op. Ze ging even op het potje zitten, maar haar blaasje was leeg. Ze kreeg een nieuwe broek.

En nadien nog een. En nadien nog een. Even later nog een. En nog. En tenslotte nog een. En dan deed ik haar terug een pamper aan.

Serieus, jong, 6 broekjes op een uur of 2.

’t Zal voor nen andere keer zijn. Ze heeft nog een zee van tijd.