Elke dag vraag ik het hem.
“Mag ik u vandaag opeten?”
En elke dag antwoordt hij:
“Kindjes opeten mag niet”
Dan duw ik mijn neus in zijn nek en zeg “Mmmmmm, kindjes zijn zo lekker”
En dan gibbert en lacht hij en duwt mij weg.
En zegt: “Nog e keer”
Soms zou ik haar willen zijn. Als de temperatuur buiten amper boven het vriespunt klimt, verlaat ze ingeduffeld, ingepakt het huis. Een warme muts met binnenin zachte fleece, een sjaaltje door oma gebreid, een buggy waardoor je niet zelf moet stappen, een dikke fleecezak waarin ze bijna helemaal verdwijnt en een warm kersenpitje aan haar voeten.
Zou u soms niet willen ruilen?
Schrijfsels over Anna en Seppe 